Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 169

Endurminningar um Jón Sigurösson.
265
Augun hvessir hann eins og Ijón
undir sínutn gráu hœrum.
Þess má geta til samanburðar, að Grikkir líktu
Demosþenesi, sínum mesta málsnillingi, við ljónið, kon-
ung díranna.
Náin kinni af Jóni Sigurðssini hafði jeg ekki, flr enn
jeg kom til Kaupmannahafnar sumarið 1872. Jeg þekti
engan í hinni stóru borg og vissi ekki, hvað jeg átti af
mjer að gera, þegar jeg stje af skipsfjöl. Mjer kom þá
til hugar að leita til þess mans, sem jeg vissi að var þar
bjargvættur allra Islendinga, og tók mjer vagn með dót
mitt til Jóns Sigurðssonar, sem bjó við Austurvegg nr. 8.
Mjer varð og þetta að góðu, því að þau hjón tóku mjer
tveim höndum og ljeðu mjer Sigurð Jónsson, fósturson
sinn, til að hjálpa mjer að koma mjer flrir.
Jón Sigurðsson var enn í fullu fjöri um þessar mund-
ir og bar ægishjálm ifir alla Islendinga í Kaupmannahöfn.
Við hinir ungu menn trúðum beinlínis á hann og fliktumst
undir merki hans með eldmóði æskunnar. Af því leiddi
auðvitað, að við lögðum fæð á þá menn, sem höfðu bar-
ist á móti honum, t. d. Gísla Brynjólfsson. Jón síndi
okkur líka einstaka góðvild og hjálpfísi, ef á lá, og gest-
risni hans við Islendinga var framúrskarandi. Hann hafði
opið hús, að mig minnir einu sinni í viku, á miðvikudags
kvöldum, ef jeg man rjett, og var þá oftast fjölment hjá
honum af Islendingum, einkum þó af hinum ingri mönn-
um. Við komum oftast um kl. 7, því að við vissum, að
Jón tók sjer venjulega hvíld um það leiti dags frá störf-
um sínum og vann sjaldan eftir þann tíma. Bæði vóru
þau hjón samvalin í því að fagna gestum. Jón sat oftast
við skrifborð sitt, þegar við komum, og var að starfa,
lesa eða skrifa, klæddur i langan slopp istan klæða, með
vestið flakandi frá sjer, enn innanundir vestinu skein í
snjóhvíta ermaskirtu. Hann stóð upp, jafnskjótt sem gest-
irnir komu, fagnaði þeim og bauð þeim til sætis í legu-
bekk, sem stóð við einn vegg stofunnar, og á stólum
kringum ávalt borð, sem stóð firir framan legubekkinn,