Skírnir - 17.06.1911, Side 172

268 Endurrninningar um Jón SigurðssQU.
svo óþirmilega ofan í bakið á honum, að hann reindi slíkt
aldrei oftar. •
Það þóttist jeg skilja á Jóni Sigurðssini, þegar hann
kom af alþingi 1873, að honum líkaði ekkí meðferð sú
sem stjórnarskrármálið hafði fengið það sumar. Þótti
honum Þirigvallafundurinn hafa farið lengra enn góðu
hófi gegndi i kröfum sínum, enn alþingi aftur gefið stjórn-
inni of mikið undir fótinn í hinni alkunnu varakröfu sinni.
Mun hann hafa tekið sjer úrslit málsins á þingi mjög nærri,
þó að hann vildi ekki gera ágreining. Upp frá þessu fór
heilsu hans mjög að hnigna, enn þó hjelt hann nokkurn-
veginn hinum forna kjark sínum fram að árinu 1877.
Þá fóru að sjást á honum veruleg ellirnörk, hið andlega
fjör, sem hafði haldið honutn uppi, tók að rjena og hann
fór að missa minni, enda dró nú að æfilokum hans.
Á ímsan hátt reindum við Islendingar í Höfn að sína
Jóni Sigurðssini ást okkar og virðingu. Hann var t. a. m.
altaf sjálfsagður heiðursgestur, ef landar hjeldu sameigin-
lega skemtihátíð. Svo var t. d. á Þorláksmessu 1876, er
landar hjeldu veislu. Þar var það haft til gamans að
lesa upp og sína nísamda jarteinabók Þorláks biskups, rit-
aða i fornum stíl, og á jeg það handrit erm, skrifað af
Ásmundi Sveinssini rneð fornu letri á pergamentspappír.
í þeirri bók vóru skrásettar ímsar kímilegar sögur, sem
nilega höfðu gerst, og suinar tilbúnar frá rótum, og end-
uðu allar á áheiti til Þorláks biskups og jartein, sem hon-
um var þökkuð. Ein jarteinasagan var um kláðamálið,
sem þá var ofarlega á dagskrá, og hafði Jón landritari
Jónsson verið skipaður lögreglustjóri í því. Jarteinin var
svo hljóðandi:
»Á því eno sama áre varð sá atburðr í Mosfells sveit,
at sauðfénaðr búanda eins fekk sýke þá er maura sýke
nefnesk. búandenn lét þá boð fara til læknes þess, er
heitenn var epter einom frægom manne af sturlunga kyneJ).
Enn hann fekk eigi dugat fénaðenom. ok dró at eino til
‘) Hjer er átt við Snorra díralækni Jónsson.