Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 180

276
Enduminningar um Jón Sigurðsson.
man eg vel »orðin hvellu« hjá síra Matthíasi,1), en ekki
man eg annað til Jóns Sigurðssonar, en að hann hlustaði
fremur þungbúinn á ræðurnar. Síra Benedikt var þá einna
rauðastur allra, og var þá á lofti haldið nyrðra sumum
orðskrípum Kristjáns bróður hans, er þeir hittust eftir
fundinn. Var Kristján keskinn sem oftar og leit amt-
mannslega á málið. Varð honum þá að orði út af íhaldi
Jóns, að kveikt hefði hann í sinunni og héldi nú að hann
gæti slökt eldinn með þvi að spræna í hann. Kom sama
hugsun fram hjá Hjaltalín landlækni, er hann hitti Jón
í Reykjavík rétt eftir fundinn, og kvað Jón hafa vakið
upp þann draug, er hann gæti eigi kveðið niður.2)
Þingsumarið 1875 var eg orðinn formaður Þjóðvina-
félagsdeildarinnar í latínuskólanum, mun eg hafa tekið við
af Magnúsi Andréssyni, er þá varð stúdent. Stóð sú deild
með allmiklum blóma, er félagið var nýstofnað og hitinn
enn í mönuum. Þá fóru fáein bréf okkar á milli, og mun
þykja nógu einkennilegt bréfið, sem hann þá ritar ungum
skólasveini og kemur í bréfum Jóns, er nú verða gefin út
á aldarafmælinu. Mörgum er minnistætt frá því ári, að
skólapiltar fluttu honum kveðju með kvæði Gests Pálssonar:
Og kom nú heill að klakabarmi móður,
þú kappinn d/r, er aldrei þektir bönd.
Jón svaraði kvæðinu og ávarpinu með allhörðum mót-
mælum gegn þeim orðum, að hann hefði »aldrei þekt
*) Oetið verður þess er þorðu o. s. frv.
2) Griraur Thomsen 4 þetta 4 undan Jóni Hjaltalín. Á alþingi
1869, er harðast var barist um stöðulögin, var Grímur langtilkomumestur
af öllum andstæðingum Jóns í hóp þingmanna. I einni ræðu sinni
kemst Grímur svo að orði:
„Eg ber þakklátsama virðingu fyrir hinum háttvirta forseta vor-
um fyrir þann þátt, er hann hefir átt í að vekja þjóðaranda vorn, og
einkum dáist eg að honum sem visindamanni, en hræddur er eg um, að
honum kunni að fara eins og galdramanninum, sem eigi gat kveðið þann
drauginn niður, er hann hafði vakið npp. Eg er hræddnr um, að þegar
sá timi kemur að hann vill sjálfnr koma samkomulagi á, þá muni hon-
um eigi verða unt að kalla fylgisveina sina aftur af þeim vegi, er hann
sjálfnr hefir vísað þeim“. (Alþt. 1869, I. bls. 763)