Skírnir - 17.06.1911, Qupperneq 181

Endurminningar um Jón Sigurðsson.
277
bönd«. Hann bað okkur ungu mennina vel að muna þaðr
að gæta hófs, og að þau bönd og takmörk, er maður yrc i
að setja sér í hfinu, væru holl og nauðsynleg.
Hún var annars mikil varfærnin hjá hinum eldri
mönnum um þær mundir. Vorið 1872 sendir Björgvinar-
samlagið hingað eimskipið »Jón Sigurðsson« til fyrstu
strandferða hér við land. Yfir því var mikill föguuður,
en mest var það óefað nafnsins vegna að skólapiltar réðu
af að fagna skipinu úti á höfn sem best þeir gætu. En
kveldinu fyrir kom Jens rektor inn í Langaloftið, þegar
við vorum háttaðir, og bað okkur svo innilega að sleppa
þessu, að hætt var við það. Var ástæðan sú, að þetta
gæti orðið iagt út á þann veg, sem skólanum yrði að
meini, þó að í sjálfu sér væri saklaust.
Sumarið 1877 er eg orðinn stúdent og fer þá til Iiafn-
ar. Var eg á síðasta samsætinu er landar í Höfn héldu
Jóni heimkomnum af þingi. Fanst mér það heldur með
brodda-brag, etið og drukkið á fínasta og dýrasta sam-
komustað bæjarins. Sóttu þangað helst eldri íslendingar,
sumir lítt kunnir stúdentum, enda fulldýrt fyrir oss yngri
menn. Man eg sem ekki neitt úr ræðum Jóns, en undir
hitt var eg búinn að þar mundi gamall og grár íslend-
ingur, Grimur Þorláksson tannlæknir, flytja sömu ræð-
una og nú hafði hann flutt í heilan mannsaldur í forseta-
veislum, og brást það eigi. Fyigdi það og ræðunni, að
koma mættu landar til sín með sjúka tönn, þó að tóm
væri buddan. Þori eg eigi beint með það að fara, en
minnir þó heldur að ræðan væri á dönsku, en efni henn-
ar var þetta, að það væri gott og blessað þetta háskóla-
nám; en hitt væri fyrir öllu að fá einhverjar verklegar
framfarir á Islandi.
Nokkrar ræður heyrði eg til Jóns Sigurðssonar, bæði
i þingbyrjun og í samkvæmum. Man eg röddina og hreim-
inn og burðina, en ekki efnið nema úr einni ræðu. Hún
var flutt, að því er eg þykist rétt muna, í samkvæmi vest-
ur í Glasgow, en þar var þá stærsti veislusalur Reykvík-