Skírnir - 17.06.1911, Side 183

Endurminningar um Jón Sigurðsson.
279
Annars kom lítið atvik fyrir mig í kynningu minni
við Jón skömmu eftir að eg kom til Hafnar. Það var
á fyrsta Bókmentafélagsfundinum sem eg var á. Gestur
Pálsson var þá við háskólann, efnalaus og illa staddur
að vanda., og fékk hann fylgi okkar yngri manna all-
margra til að ná Skírnis-ritun næsta ár. Eitthvað varð
það hljóðbært rétt fyrir fundinn og mun Eiríkur vísipró-
fastur Jónsson, sem þá hafði ritað Skírni um hríð, látið
Jón vita af og leitað trausts og halds hjá honum. Var
Jóni eigi síður illa við þennan samblástur og vildi engin
mannaskifti hafa. Eigi kann eg nú gjörla frá að segja
og líklega ber gjörðabókin engar menjar þess, en ein-
hverju harðrétti þóttumst vér beittir af forsetanum, er vér
höfðum eigi okkar mann fram. Jón lýsti Eirík rétt kjör-
inn Skírnis-ritara til næsta árs. Þá varð eg til þess að
koma með nokkrar fyrirspurnir um þetta og sýna fram
á misfellurnar, er við þóttumst á finna, en því var heldur
þunglega tekið. Jóni gamla sinnaðist bara, hreytti hann
einhverju úr sér, og man eg að hann þúaði mig, blessaður
karlinn. Tók enginn í þetta með mér og féll það svo
niður. Þegar út á götuna kom, var klappað á öxlina á
mér, og var þar kominn Sigurður L. Jónasson, er varð
forseti Bókmentafélagsdeildarinnar eftir Jón látinn. Eg
þykist muna orðrétt það sem hann sagði við mjg — og
svipinn með: »Eg þarf að segja yður það, ungi maður,
að við erum ekki vanir því hérryi að standa uppi í hár-
inu á forseta«.
Bætt get eg því við, að ekki á Björn prófessor Olsen
við mig í minningarorðunum hér að framan, þar sem
hann segir frá því, að ungur landi hafi risið upp gegn
Jóni Sigurðssyni á Bókmentafélagsfundi. Þessi árekstur
minn var ofur-ómerkilegur, sern varla nokkur annar gat
munað, en sá er fyrir varð
Ekki kom mér til hugar að erfa þetta, og jafnástúð-
legur var Jón mér eftir sem áður við næstu fundi, og var
aldrei á þetta minst framar.