Skírnir - 17.06.1911, Page 188
284
Endurminningar um Jón Sigurðsson.
»Eg vil ekki heyra meira slúður um þetta; það verð-
ur dregið af borgun yðar fyrir svona skrift«, sagði hann
snúðugt.
»Þér um það« sagði eg, líklega ekki í svo auðsveip-
um tón, sem vera bar, því að það var farið að þykna í
mér líka.
Hann svaraði engu; en það var óblítt augnaráð, sem
hann sendi mér þegar hann fór út.
Annar skrifari, sem inni var, átaldi mig harðlega
fyrir að vera svona hortugur við forseta. Eg var ekki
á sama máli og sagðist vita að eg hefði rétt, en forseti
rangt, og hélt því fram, að sjálfur Jón Sigurðsson væri
ekki of góður til þess að gera rétt, þó að það væri ekki
nema skólapiltur, sem ætti í hlut. Eg eyddi sjálfsagt klukku-
tíma þetta kvöld í það að telja stafi í línum á því sem
eg hafði skrifað, og sannfærðist um það, sem eg vissi
reyndar áður, að eg hafði haft alveg rétt fyrir mér.
Þetta var fyrsta skifti, sem eg átti tal við Jón Sig-
urðsson á ævi minni, og eg get ekki neitað því, að það
eins og skvetti dálitlu köldu vatni á dýrkun mína á hon-
um. Því að satt að segja hafði hann verið dýrlingur í
augum mínum. Hann varð það nú raunar aftur síðar og
er það enn. En þó dálítið á annan hátt en áður. Þetta
litla atvik opnaði svo augu min, að eg sá, að jafnvei
mestu og beztu menn geta gert rangt, þótt eigi sé viljandi,
þegar þeir vilja ekki hafa fyrir því um smámuni, að
rannsaka, hvað rétt er.
Eg hefi getið þessa ómerkilega smáatviks, ekki til að
lýta Jón Sigurðsson, því að það er of mikið smáræði til
þess, heldur til að vekja athygli á, hve miklu næmari
áhrif það hefir á unglingana með þeirra næmu réttlætis-
tilfinningu, en á fulltíða menn, ef þeim er rangt til gert.
Eg skal bæta því við, að eg hélt áfram að haga
skrift minni nákvæmlega eins og áður. Þegar eg svo
eitthvað viku síðar afhenti forseta það sem eg hafði skrif-
að og reikning um leið, til að fá borgun fyrir það sem