Skírnir - 17.06.1911, Qupperneq 189

Endurminningar um Jón Sigurðsson.
285
eg yar búinn með, lét forseti skrifa mér ávísun og dró
af mér sem svaraði einni eða tveim örkum. Þegar eg
sá það, færði eg honum ávísunina og sagðist ekki taka
við neinu. Hann varð styggur við og sagði mér að fara
raeð ávísunina. Eg lagði hana á borðið hjá honum og
sagðist ekki taka hana og ekki mundu skrifa meira. Við
það hætti eg þingskriftum. Nokkrum dögum síðar kom
þingsveinn með ávísunina til móður minnar, og tók hún
við henni. En nú var ávísunin fyrir fuilri upphæð. Eg
komst að því síðar, að Jón hafði látið rannsaka skriftina
og séð að reikningurinn var réttur.
Það sem eftir var þingsins var eg oftast nær í áheyr-
anda sæti, einkum undir umræðunum um stjórnarskrár-
málið.
Jón hafði þann sið, að tala jafnan úr forseta-sæti, þá er
hann ræddi þingmál; bar hann við það hærra við í saln-
um en aðra menn. Mér er sérstaklega minnisstæð ein
ræða hans í stjórnarskrármálinu á þessu þingi. Fyrra
part ræðunnar flutti hann svo, að hann hafði hendurnar
í buxnavösunum og stóð beinn. En er á leið ræðuna,
hélt hann þumalflngrunum í vestishandvegina, eða axla-
böndin undir þeim, silt hvorum megin, alveg í sömu
stellingum sem á líkneskinu, sem Einar Jónsson hefir nú
af honum gert. Eg sá hann svo að segja daglega á
þingunum 1867, 69, 73 og 75. Og jafnan er hann talaði
á þingi, hélt hann höndunum á annan hvorn þann hátt,
sem nú hefl eg lýst; stöku sinnum stakk hann þó hægri
hendinni inn á brjóstið og lagði vinstri höndina aftur
fyrir bakið. Þannig man eg til dæmis glögt að hann
stóð, er hann talaði í tjaldinu á Þingvöllum 1873. Aldrei
nokkru sinni stóð hann álútur og studdi höndunum á
borðið, eins og sumra þingmanna hefir verið siður.
Rómur Jón3 var þægilegur, einkar skýr; hann talaði
mátulega hratt, talaði alvarlega og rökvíslega, beitti ör-
sjaldan kimni í ræðu sinni; hann talaði hiklaust og skipu-
lega og varð aldrei setningafall.