Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 7

alJjino ab sumbi.
9
forlög þaS hlytu aSvera, sem leiddu syni þess til þess sjálfir
að gefa atkvæði sitt, til þess öldungis að afniá lilveru lands síns fyrir
sig, með því aS samþykkja að það gengi inn í þetta samband
og gjöra það þannig að þjóðriðnum knút um aldur og æfi, sem
áður að eins höfðinginn batt. Jieir hefðu þá vel notað sjer af
hinu fyrsta tækifæri, sein þeim býðst til aS verða frjálsir, ef þeir
vísvitandi seldu sig í hálfu verri þrældóm enn þeir áður voru í.
Vjer höfum reyndar heyrt suma verja þingsambandið við
Danmörk með því, að menn ættu aS gera allt af þakklátsemi viS
Dani. En auk þess að það er hcimskulegur misskilningur á hag Dana,
aS halda hann sjé í því innifalinn að Island eyðilcggist, og Islcnd-
ingar því í raun og veru gerðu þeim lítið gagn með því að rnyrða
sjálfa sig — auk þessa þá vitum vjer ei eiginlega hvað vjer eigum að
þakka Dönum fyrir. Jió vjer viljum játa, að allar ófarir Islendinga
sjeu þeim sjálfum að kenna, en hvorki Dönum nje öðrum, þá
liggur samt þar í engin orsök til að þakka þeim, því þeir hafa að
minnsta kosti ekkert gert til að bæta úr bágindum vorum. j>eir
hafa einokað verzlanina, og útilokaS oss frá hinum siðaSa heim,
bælt niður allan frelsisanda og höfðingslund í landinu, fengið oss
einvaldsstjóm í stað frjálsmannlegrar þingstjórnar, og innleitt í
landið, í stað hins frjálsa og þjóðiega kviðburðar, auðvirSilega, leyni-
lega einvaldsdóma, sem byggðir eru á fyrirlitningu fyrir mann-
helgi og mannrjettindum. Hverjum mun geta þótt þetta nokkuð
þakkarvert, nema þeim inönnum, sem, hirðulausir um allar fram-
farir og mcnntan, aldrei eru ánægðir nema þeir með sanni geti sagt:
“Aðalinn dingla eg aptan við
Eins og tagl á hesti.” —?
Og vjer vonum því að, heldur ekki þakklátsemis ástæðan gcti
komið nokkrum góðum íslending til að selja sjálfan sig og landið.
Enginn má nú taka þetta svo sem vjer í minnsta máta vil-
jum að Islendingar skuli skerða hollustu þá, sem þeir eru kon-
ungi sínum Friðreki VII. um skyldugir. J>a8 er eins mikiS til
þess að rjettur hans ei skerðist, að vjer segjum þeir öldungis
eigi að þverneita rjetti danska þingsins til að skipta sjer af þeim
málefnum, sem í raun og veru einungis eru milli Islendinga og
konungs þeirra. Hvern rjett hafa sjálenzkir bændur, þó þeir
sjeu valdir þingmenn, til að ákvarða nokkuð um hvernig Islend-
ingar framvegis vilji þjóna konungi sínum? Vjer vonum þeir
muni gera það eins dyggilega fyrir því, þó aSrir sletti sjer ei
fram í til aS binda þá, og þess vegna segjum vjer að þeir hafi
á rjettu máli aS standa, er þeir verjast böndonum, en Danir á
röngu ef þeir reyna til að leggja þau á þá. Menn kunna reynda'r
aS segja að hjer sje til cinskis að hafa á móti, því ráðgjagjaf-
stjórnin danska vilji endilega þingsambandiðj en öngu að síður
er það skylda Islendinga að gera sitt til, aS verjast því sem
rangt er, og þá munu þeir líka hafa sitt fram þó seirna verði.