Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 44

16
NORBURFARl.
sínu, cf þa8 ei er drepiS niður á annan hátt. En hvernig scm
nú á öllu þessu stendur, þá er það víst að dsamkvæmnin milli
kynstofna einkennanna og málanna, setn þjóðirnar tala, hefur mjög
gjört örðugri og tígreinilegri aðgreiningu mannkynsins í flokka; því
það er ekki nema á einum stað, eptir því sem menn enn vita,
sem málflokka og kynstofna líkingin er samfara, milli hinna
tsjúdnesku og eskímtísku mála og ðlongóla ogAmeríku kyns. Og ef
þegar skipting Cuvier’s eptir útlitinu einu bendir lil meiri einingar
enn Blumenbach’s, þá er það ei óliklegt að það sje málfræðinni
ætlað einhvern tíma að sýna, að hinir töldu kynstofnar ei hafl
gróið hver á sínum stað, en sjeu allir stofnar af einni og hinni
sömu rtít, og með því mtíti berlega sanna hina upprunalegu einingu
mannkynsins — hvort sem menn þá heldur vilja álíta eins og
Cuvier, að Kákasus kyn sje frumstofninn, sem hinir hafi breyzt frá
á ymsa vegu, eða eins og aðrir halda, að hinn sameginlegi frum-
stofn allra sje kynslóð, sem nú sje löngu liðin undir lok.
Vilji menn nú skoða hina töldu kynstofna í sambandi við
mannkynssöguna, þá verða það ei nema tveir af þeim, sem menn
eiginlega geta sagt að hafi átt nokkurn verulegan þátt í henni —
en það er fyrst og fremst Kákasus kyn og þá Mongóla. Af hinum
þrcmur kynstofnonum hafa enn engir náð þeirri menntan, að þeir
hafl getað komið sjálfTærir fram á sögu sviðið og frjálslega tekið
þátt í því, sem þar gjörisí. Hinir báðir fyrst nefndu kynstofnar
hafa því alltaf hingað til verið einráðir þar, og einkum hið ind-
evrtípeiska kyn, eins og það líka er hið fjölmennasta. þieir hafa
skipt svo með sjer hinu mikla meginlandi Asíu og Evrópu, að
Mongóla kyn reyndar hefur meira land að »iðáttu enn Kákasus
kyn, en ólikt að gæðum. Hvergi nema í hinum sælu hjeröðum
Kínlands og þar suður frá, og á einstaka öðrum stað, hafa þeim
hlotnast góðir og yndislegir bústaðir; hinir eiginlegu átthagar
þeirra eru hinar víðáttumiklu, hálendu og köldu sljettur Bak-Asíu
og norður heimskauts löndin, þar sem lffið fer að stirðna, náttúran
er fátækust og •—■
“Allt ömurlegt
Utnoröur l haf.”
jjað er því heldur engin undur þtí Mongólar líkist landinu, sem
þeir búa í og sjeu eins og um þá er sagt þunglyndir og sídap-
rir; — “hver sem sjer hið snauða og bera útlit heimkynna þeirra,”
segir A. v. Roon'! — “tilbreytingarleysi hinna eyðilegu heiða,
auðnu sttírsandanna, stirðnan heimskauts hjeraðanna, — þar sem
öll sæla, öll gleði, öll nautn, bæði að tíð og rúmi, er takmörkuð
við einstaka kafla, — að finna uppsprettu lind, komast f fegri,
heitari dal, hlakka til byrjunar hins skammvinna sumars;—hver sem
íhugar hina mörgu ókosti jafnvel hinna betri hjeraða í átthögum
þeirra; — hver sem gáir að þvf, að jafnvel bústaða og árstíða
• Grundzuge o. s. frv. I, bls, 36—37.