Norðurfari - 01.01.1849, Side 57

FRELSIS HltEfFIKGARKAR.
59
teiðir hanii af bcnni rök til þessarar niðurlægingar þeirra. Uann
vill gjöra Slafa að einhverri elztu þjóð í Evrópu: fornustu mcnjar
þeirra segir hann þó finnist í Litlu Asíu , vi8 Sævi8arsund, og
yfir það muni þeir hafa farið til Norður-Alfunnar, ef þá ei enn
allt hafi verið samanhangandi land. Síðan hafi þeir breiðst út
þa8an til norðurs, suðurs og vestur, langtum lengra enn nú búi
þeir, því menn hafi fundið menjar þeirra í Frakklandi og jafnvel
Englandi — og Pelasgar og Helótar heldur hann víst hafi verið Sla-
far. Um þessar mundir segir hann þeir hafi verið friðsamir
akuryrkjumenn, sem lifðu í smá hópum eða söfnuðum, hjerumbil
eins og sameignarmaðurinn Fourier síðan hefur stungið uppá að
menn nú skyldu lifa. Allir voru jafnir og engin stjórn, en heldur
engin keppni eða þrekleg framtaksemi, og engin eiginleg til—
finning á sjálfum sjer; engan langaði til að vinna neitt afreksverk
eða verða öðrum meiri, þvi þeir höfðu lltla tilfinningu fyrir nokkru
æðra, og engar opinberanar menjar finnast í fornsögum þeirra.
En þess vegna urðu þeir heldur aldrei samtaka til neins stróvirkis,
gátu aldrei stofnað neitt öflugt ríki sjer lil varnar, og urðu því
æfinlega undirlægjur hverra, sem á þá rjeðust. Hinar gotnesku
þjóðir fóru ígegnum lönd þeirra eins og ekkert væri, og bældu þá
niður svo viðstöðulaust að þess er ei einu sinni getið — og síðan
urðu þær einmitt til að stofna ríki hjá þeim. Norðmenn stofnuðu
Garðaiíki, þar sem nú heitir Rússland, og það er merkilegt hver-
nig annállinn í einfeldni sinni segir frá að Slafar fyrst bafi flúið á
náðir þeirra: sendimenn þeirra komu til Ruriks og bræðra hans
og sögðu: “mikið og frjófsamt er land vort, en lítið er um reglu
þar, því vjer kunnum ei aðstjórna; komið því og verið höfðingjar
vorir og drottnið yfir oss!” Sagan segir og að tveir bræðurCzech
og Lech hafi komið að austan og stofnað ri'ki á Ræheimi og þar
sem nú heitir Pólland. Með Suður-Slöfum stofnaði líka Samo
nokkur ríki nokkru eptir að Húnar höfðu farið þar um land, og
er saga hans mjög óljós, en það eitt víst að hann var ei slafnesk-
ur. Ætt hans ríkti þangað til Switapoluk stofnaði ríkið á Mæri, sem
stóðst þar til Magyarar komu og brutu það niður, og skildu svo
Rússa frá Suður-Slöfum.
Svona voru í fyrstu öll slafnesk ríki stofnuð af annara
þjóða mönnum, og það heldur Mickiewicz að sje hin fyrsta orsök
til munarins á Austur- og Vestur-Slöfum , og upphaf hins lang-
vinna stríðs milli Póllands og Rússlands; hann segir það sjeu tvær
hugsanir í slafneskunni, sem alltaf hafi verið að berjast hver við
aðra, því hver vilji í sína átt. En hvað sem nú um það er, þá
er víst að það er ei að eins máls munur milli Austur- og Vestur-
Slafa, og svo langt sem er frá nyrðstu Rússum til syðstu Suður-
Slafa, þá hafa þó næstum því allir Austur-Slafar hina sömu grisku
trú, hið sama heilaga kyrkju-mál og stafrof Kyrillusar, þar sem
Vestur-Slafar að mestu leiti allir eru katólskrar trúar og i mörgu
öðru heldur hafa snúið sjer til vesturs enn austurs. Um Rússa