Norðurfari - 01.01.1849, Síða 58

co
KORBTIRIAM.
mega menn þó heldur ei gleyma því, aö þeir eiginlega fyrst urðu
svo þrælslyndir, sem þeir nú eru, eptir að Mongólar voru búnir að
kúga þá í nokkrar aldir og kvelja. Niðjar Ruriks voru hinir síð-
ustu, sem drengilega vördust fyrir þeim; en þegar þeir voru frá
þá var líka allt búið. Czararnir lærðu af Khönum Mongólanna,
sem fóru með þá eins og þræla, aptur á mót að fara eins með
þegna sína; og síðan hefur sá harðstjórnar og ánauðar andi drott-
nað í Rússlandi, sem allt deyðir þar enn í dag, og enginn getur
hugsað til án viðbjóðar og gremju. jiá fyrst fór Rússland að
verða Póllandi háskalegt, því áður hafði stríð þeirra heldur verið
keppni og eptirsókn eptir frama enn drepandi þrælkunar löngun;
og eins og það er eptirtektavest, að það voru inenn af hinni
norrænu konunga ætt, sem síðastir vörðu frelsi hins forna Garða-
ríkis fyrir Mongólum, eins segir Mickiewicz og að það sje merki-
legt, að þar sem sagan segi að þríhöfðaður dreki hafi legið utau
um vöggu konunganna af Lechs ætt, einmitt þar viðhjeldust lengst
litlar leyfar af frelsi Pólverja — utan um og í Kraká. Slafar
hafa því haft mart illt afMongólum, og þeir urðu æfinlega fyrstir
fyrir árásum þeirra; þeir líktu þeim því við engispreltur og voru jafn
hræddir við hvorutveggja, því eins og Mickiewicz segir, “hvarf
þetta kvikindi opt um langan tíma eins og Mongólar, og cnginu
gat um það i hcilar aldir, cn þá komu allt í einu ský þess upp
aptur, byrgðu fyrir sólina og þöktu jörðina”. jiað er líka enn
almúga trú meðal Slafa eptir sögusögn hans, að á vængjum engi-
sprettunar standi með galdrastöfum skrifad: “drottins hefnd”
Auk þessara aðal-þjóðaætta búa í Evrópu aðrar minni þjóðir
af Kákasus kyni, og teljum vjer þeirra fyrst Kelta. jþeir voru
áður útbreiddir yfir mikinn hluta Evrópu, og skiptust í margar
þjóðir; en Rómverjar og aðrir mcnn lögðu siðan undir sig lönd
þeirra og bældu þá niður, svo að, þó menn ei geti rjettilega sagt
að þeir sjeu sjálfir útdánir, þar eð þeir eru orðnir að aðalstofni
margra þjóða, og það sumra hinna mestu og beztu — þá má þó
með sanni segja, að þeir sjeu varla lengur til sem Keltar. j>ær
leyfar þeirra, sem enn tala mál feðra sinna, eru nú varla nokkur-
staðar til nema á útskögum landa þeirra, sem þeir áður áttu,
mjög svo litlar í samanburði við það, sem þeir einu sinni voru. jieir
eru hvergi sjálfum sjcr ráðandi, en alstaðar svo samgróinn partur
annarar þjóðar, að þeir ekki einu sinni hugsa til að viðhalda máli
sínu og gera það að ritmáli, en taka alltaf smátt og smátt upp
mál hinnar þjóðarinanar á sama hátt og frændur þeirra áður
hafa gjört. ^Svona er á Frakklaudi, Belglandi, Irlandi, Skotlandi og
Englandi. I Bretagne eru enn reyndar 1,300000 Bretar” (Rre-
tons,) sem tala fornar keltneskar mállýzkur. Vallónar eru rúm
500000 norðaustan til á Frakklandi fyrir sunnan Ardenna skóg,
* fieir eru svo kallaðir eptir þeiin Brotmn, seru ihíðu undan Cnghun og
SiiMim tíJ Armorb'um a FrafckJandi; þar hittu þeir fyrir keitneska kynsiixenn
st'na', og voru síðan livorir tveggja kalJaðir Bretons og landið Brelagne,