Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 74

76
NORBURVARJ.
hjelt þó sumum af þeim, sem í hinu hófðu verið: Bastide, og
Carnot; en fyrir fjárstjórn setti hann Goudchaut, sem áður
hafði haft sama embætti hjá bráðastjórninni , fyrir innaríkis mál
Senard. þingforseta, fyrir lögstjórn Bethmont og fyrir herstjórn
Lamoriciére, sem bezt hafði barist við uppreisnina. Cavaignac
er maður á bezta aldri, hafði orðið hersöfðingi í liðinu í Alger, og
bráðastjórnin gerði hann að landstjóra þar; þaðan fór hann þegar
hann var kjörinn þingmaður, þá varð hann herstjórnar ráðgjafi og
svo nú stjórnar foringi i sjálfur. Hann stjórnaði með mestu still-
ingu og ósjerplægni, hirti aldrei um að láta bera á sjer, en vildi
gera |>að, sem hann hjelt að landi sínu væri fyrir beztu, og kom
yfir höfuð æfinlega fram sem einn af hinum fáu, sannarlegu
Jjjóðríkismönnum á Frakklandí; en hvort hann sje nokkur fram-
úrskarandi maður til framkvæmda var ei hægt að sjá af því,
sem fyrir hann kom meðan hann var við stjórn — borginni var
stjórnað eptir herlögum, og þingið hjelt áfram störfum sínum.
A Jjýzkalandi var eðlilegt að byltingin yrði að taka aðra
stefnu enn á Frakklandi, því þar var við allt annað að berjast.
Jjjóðverjum vita menn hefur í langan alður og næstum því alltaf
verið skipt í mörg smáríki scm hvert um sig hefur veríð sjálfrátt
þó öll hafl átt að heita að vera í einu sambandi; en bæði sam-
bandið og sjálfræðið að nokkru leiti hefur ekki verið netna að nafninu,
því hið svo nefnda sambandsþing var ekki nema afllaus skuggi og
leiksoppur hinna stærri ríkja, sem þau að eins notuðu sjer af til
að kúga hin minni til þess að gjöra það scm þau vildu, en sem
aldrei datt í hug að ætla sjer að setja hinum stærri lög. Sambandið
sjálft var heldur aldrei annað enn höfðingja fjelag, sem þeir höfðu
gengið í til að styrkja valð sitt, en ekki til að eíla vellíðan hinnar
þýzku þjóðar; þeir sögðust reyndar gera allt þjóðarinnar vcgna,
en þareð þeir einir höfðu atkvæði á þinginu, þá gátu þeir alltaf
farið að eins og þeir vildu, og notuðu sjer líka æ af því í nafni
þjóðarinnar móti henni sjálfri. jáað mátti því mað sanni segja
um þetta samband, að það væri opinbert samsæri höfðingja móti
þegnum sínum, samþykkt á og helgað af Vínarfunðinum 1815,
ftýzkalandi var skipt niður eins og skákborði, og þar tefldi Au-
sturríki og Prússland í náfni Rússa keisara um vellíðan og sóma
ltúgaðrar þjóðar. Hvað var því eðlilegra enn að allir helztu mcnn
gripu fyrsta tækifæri til að bera sig að reisa við þjóð sína úr þessari
niðurlægingar og svívirðingar slöðu, þar scm hún innanum frjál-
sari þjoðir var eins ng indversk Paría, og hvergi gat komið fram
í nafni sjálfrar sín? Og þeir fóru líka að reyna það, en höfðingja
svik og heimskingja óp gjörðu þeim hvert fótmál örðugt. Fyrst
var haldið undirbúnings þing til að tala um hvernig skyldi haga
völum til almenns þjóðþings, og hvað þar skyldi helst ræða.
fiegar það hafði lokið störfum sínum voru menn með samþykki
stjórnaranna valdir til þjóðþingsins úr öllum þeim löndum, sem í
þýzka sambandinu höfðu áður verið, og ný bættust líka við í