Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 103

FRELSIS HREIFINGARNAR.
105
unnu ráðgjafar fdru aptur a8 draga andann frjálslegar þegar Koss-
uth rjetti vi8 mál þeirra. Madarasz lagSist niður eins og grimmur,
urrandi hreysiköttur; Ijónið eitt vakti yfir landinu.”
Hættan för dag frá degi í vöxt, og með henni dx Kossuth afl
og móður. Með samþykki þingsins gaf hann enn út 61,000000
Fl. í seðlum uppá ríkisgózin, og jdk svo herliðið eptir sem hann
gat. En yfirforingjarnir gömlu voru ei tryggir, því þess hafði
Metternich líka gætt að láta þá aldrei vera þjóðholla menn. Adam
greifi Teleki neitaði að berjast við Jellachich þegar hann fór yfir
Drave, og var því afsettur; en Moga, sem kom 1 stað hans, var
ei miklu betri og Meszaros hafði nóg að berjast við Serba. J»á
sendi ráðaneytið 100 sendimenn til keisarans og beiddu þeir hann
að koma til Pesthar ef hann vildi ei missa hina ungversku kórónu
sína, því Jellachich mundi ei hætta fyrr enn hann færi sjálfur
mdti honum. Keisarinn var látinn svara að honum líkaði reyndar
ekki við Jellachich, sem væri drottinssvikari, en hann gæti þó ei
komið til Pesthars ökum lasleika — og sama dag skrifaði hann Jellachich
þó leynilegt vinabrjef, og tók aptur allt, sem hann áður hafði gjört mdti
bonum! Hverja flærð geta menn ímyndað sjer naprari? Ungverjar
fóru 9. September heim aptur við svo búið, en stungu þá rauðum
fjöðrum í hatta sína til óánægju merkis. Við allt þetta fórmönnum
að verða vefurinn Ijósari, ogeinkum þegar brjef fundustfrá Jellachich
tilLatourhernaðarstjdraíVín, þar sem hannsegirhonumfráatgjörðum
sínum og biður um hjálp mdti Ungverjum, og Kossuth sá glögg-
lega hver meiningin var þegar Vínarstjórnin ei svífðist lengur
opinberlega að heimta að Ungverjar skyldu taka upp á sig þrið-
jung af öllum ríkisskuldum keisaradæmisins, og Ijet Jellachich gera
það að einu atriði í friðarskilmálonum. jiví hversu óskamfeilin
var ei þessi krafa? Ungverjaland var í öngum skuldum þegar það
valdi keisarann til konungs síns , og nú átti það að takast á hendur
þriðjung þeirra skulda, sem stjórnarættin hafði sett sig í til þess
að geta sóað þvi meiru í munaði og keypt sjer þjóna til að undiroka
þjdðir; því það var margsannað að allt hafði verið brúkað til
þessa, og enginn skildingur Ungverjalandi til gagns. Sem eðlilegt
var neituðu Magyarar þessu smánarboði. En á meðan hjeltKróata
höfðinginn áfram með þræla sína og var kominn yfir að Veszprim.
íþaðan ætlaði hann til Stuhl-Weiszenburg, því aðalþingstjórinn í
því þingi Zichy greifi var landráðamaður og ætlaði að selja
ihonum þá borg í hendur — en svikin komust upp og Görgey
dæmdi Zichy til dauða eptir herlögum. Samt sem áður vildu Ung-
verjar enn reyna að miðla málum, og sendu i annað skipti sendi-
menn til Vínarborgar, ekki til keisarans enn til þingsins. Fyrir
förinni var Deak, og með honum Pulszky, Eötvös, Iranyi,
Kallay, Balogh, Szemere og Vesselenyi öldungur frelsis
Magyara. En meiri hluti þingmanna, sem voru Slafar, og allir
einvaldsmenn studdu það, að sendimönnum yrði ei hleypt að, og
þeir urðu þvi að hverfa optur við svo búíð; en allt folk í Vinar-