Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 147

FREISIS HREIFINGARNAH.
149
legir svikarar og einvaldaþjdnar, sem þess vegna í sjálfu sjer hafa
veriS heimskir og skamsýnir að þá vantaði hina háleitu og einlægu
ást á þjóð sinni, og þá líka á mannkyninu, sem menn finna svo
mörg vegleg dæmi uppá hjá Knglendingum ? Soully gamli stendur
einn eins og frtíandi fyrirburður og tíbrjtítandi minnisvarði í þessari
hræðilegu auSnu af ráðvöndum mönnum og eyðileggingu spillingar-
innar allstaðar umhverfis. En þessi skortur á einlægum mönnum
og sönnum föðurlandsvinum hefur æfinlega verið tílán Frakklands,
og sýnist nú ætla að verða það enn. Fáir þora þar nú eða vilja tala
máli frelsisins, og þeim, sem gera það, vita menn ei hvert er að
trúa. =þó lítur svo út sem Jules Favre, sem áður var skrifari
hjá Ledru-Rollin meðan hann var í bráðastjtírninni, tali bæði vel
og einla-glega, og Examiner segir um hann, að hann sje einn af
hinum fáu af vinstrihliðarmönnum, sem eí hafi fyrirlitið að læra
af kringumstæðonum. Ræða hans móti takmörkun á prentfrelsinu
var agæt, þtí hún yrði árangurslaus, því það skulu menn vita að
nú cr ei Iengur prentfrelsi þolað á Frakklandi. En það er þó ei hið
versta. I öllum utanríkismálum lítur svo út sem stjórnin sje
rússnesk, og menn efast heldur ei um að Louis Napoléon megi
brúka til hvers sem vera skal. Lamoriciére hefur verið sendur
til Varsjár til að hitta Rússa keisara og semja við hann, og menn
hafa varla heyrt nokkuð til þess, hvort Frökkum væri annt um
mál Ungverja eður ei, nema hvað Constitutionel og Débats óska
þeim alls ills, og þtí er það einmitt sigur þeirra, sem nú liggur
öllum siðuðum mönum mcst á hjarta. Af ráðgjöfonum er svo að
sjá sem Dufaure einn vilji mcð cinurð og einlægni reyna að halda
uppi þjtíðríkinu; en bæði lögerfðamenn, Orleanistar og Bonapartistar
eru að gera samsæri móti honum. Jiinginu er frestað frá því í
miðjum August og þangað til í October, og á meðan ætla þeir
að reyna að koroa mönnum úti í hjeröðum til að senda inn bæna-
skrár um að breyta stjtírnarskránni. fieir vilja nú í þetta eina
skipti skýrskota til æðsta valds þjóðarinnar til þess liklega aldrei
að gera það optar, ef þeir geta haft sitt fram, að Heinrekur V.
cða greifinn af París verði konungur, eða þá Louis Napoléon keisari.
Hann, forsetinn, hefur nú í nokkurn tíma verið að ferðast um
landið til að heyra hvert hljóð sje í mönnum; en misjafnt hefur
honum verið tekið, sumstaðar með mesta fögnuði og sumstaðar
aptur án nokkurs velvilja merkis, svo það er ei hægt að dæma
um hve mikill flokkur hans er og hinna keisarahollu. Og þtí eru
þessar forseta-ferðir nú helzta umtalsefni frakknesku blaðanna,
sem segja frá hverjum snúningi hans eins og stórtíðindum, og eru
að búa sig undir að sýna honum keisaralega lotningu. Nikolás
Czar hefur líka með egin hendi skrifað honum brjef, sem hann
kallar hann í: “tnon grand et bon ami” (“mikli og góði vinurminn”),
og hafa mcn því fremur furðað sig á þessu sem keisarinn
aldrei sjálfur vildi skrifa I.ouis Philippe á þann hátt, af því hann
áleit hann alltaf tílöglegan konung. En orsökin er án efa sú að