Eimreiðin - 01.01.1900, Síða 35

35
Dóttir mín.
Hugur minn reikar víða dag og nótt. En ég get aldrei slitið
hann frá dóttur minni stundinni lengur, þótt ég feginn vildi.
Hún hét Von.
Eg skírði hana ekki, hvorki ég né presturinn og enginn mað-
ur, en þó hét hún þessu nafni og heitir enn; — átti aldrei annað
heiti og gat ekki borið annað nafn.
Hún varð ekki til fyrir samverknað tveggja kynja. Pað veit
ég vel. En ég veit þó ekki hvernig hún myndaðist. Eg get að
eins sagt þetta: hún varð til líkt og skýið uppi í hásölum heið-
ríkjunnar, sem er einangrað og enga sýnilega aðdrætti hefur.
Enginn veit fyrir hvern skýið er gert, nema ef vera skyldi fyrir
kvöldroðann, sem glitvefur það og hringleggur með rósrauðri brydd-
ingu. Svo mókir það um stund á kvöldkyrrum himninum eins og
skip, sem bíður byrjar á lognsvæfðum legi. Fáein mannsaugu
stara á það um stundarsakir og nokkrir mannshugir dást að því
fáein augnablik, og veðurglöggu mennirnir spá góðviðri næstu tíð.
En svo gengur sólin undir. Nóttin rænir það kögrinum og
sortulitar milli jaðranna. — Pá eru dagar þess taldir.
Skyldu örlög dóttur minnar verða ein og hin sömu?
Eg spurði út í bláinn.
En enginn svaraði.
Mér fanst dóttir mín vera allra meybarna fegurst, og ég
óskaði jafnan, að hún fengi að lifa og þroskast.
En mér sagði þungt hugur um framtíð hennar.
Ég óttaðist, að fegurð hennar yrði jafnskammvinn, sem gull-
borðar kvöldroðans, sem nóttin upplitar í hendingskasti.
Petta rættist líka von bráðar. Von litla hafði stutta stund
lifað, þegar hún tók vanheilsu.
Pað var fyrst lengi, að ég vissi ekki hvað að henni gekk.
Hún gat sagt það eitt, að sér væri ilt; en hún gat ekki gert ljós-
ari grein fyrir sjúkleikanum.
Ég sá líka, að hún tók ekki á heilli sér. Dapurleiki hennar
og ógleði lágu í augum uppi, þótt hún bæri sig vel; því að hún
kveinaði aldrei né kvartaði.
Ég sá þegar í hendi minni, að ég var ekki maður til að fóstra
Von litlu eins dálega og þörf hennar krafði, og skorti mig þó
3'