Eimreiðin - 01.10.1930, Blaðsíða 39

eimreiðin
SAQA ÚR SÍLDINNI
343
kaffivatn hvor hjá annari og talað um hvalinn. Síðan fóru þær
á verganginn, Og kerlingin á dalnum sendi henni togband á
hverju ári í solitlum posa. Og Kata gamla í Vörinni sat í
horninu sínu og prjónaði togbandssjóvetlinga, sem voru seldir
fvrir nokkra aura. Aurarnir runnu í bú sonarins, en ef ferð
féll upp yfir, kom það einatt fyrir, að Kata bæði ferðamenn
fyrir kaffilús í rýju handa kerlingunni á Dalnum. Síðan dó
herlingin á Dalnum.
Kemurðu upp úr körinni,
Kata mín í Vörinni?
Enn stendur hún yfir síldarkössunum eins og forðum og
endurlifir alt sitt langa líf á einum löngum degi. Hún endur-
fifir alla þessa guðslöngu rigningu á einum guðslöngum rign-
ingardegi. Það vissu engir framar nema prestarnir, hvar hún
var fædd né hvenær, eða hverjir voru foreldrar hennar; við-
burðir lífsins höfðu runnið hljóðlaust gegnum greipar hennar
jafnóðum, eins og kverkaðar síldir. Hún mundi ekki einu sinni
aafintýrin sín frá því hún var ung stúlka. Hana rámaði bara
f, að hún hafði búið með karli sínum á hvalstasjón einni
austanlands, í koti við miðjan fjörðinn, og eignast marga
baldna krakka. Hún mundi fátt í sambandi við þessa krakka,
nema það, að þeir komu og fóru. Hvaðan, hvert, — hún
hafði aldrei spurt að því.
Gaman er að kverka.
Sú kann nú til verka.
Þetta var hið afkáralega viðlag heimsins við alt hið langa
03 marklausa æfintýr.
í rauninni átti hún engar glaðar endurminningar úr öllu
þessu níu tuga lífi, en það var bót í máli, að hún hafði
heldur aldrei gert kröfur til glaðra stunda, allra sízt fyrir
sjálfa sig, — yfirleitt aldrei gert ráð fyrir því, að glaðar
stundir væru til. Henni hafði aldrei dottið í hug, að neitt væri
fil þeirrar tegundar. Hún hafði bara þakkað sínum sæla fyrir
hvalinn meðan hvalur var, og síldina meðan síldin var, en
svo hætti hvalurinn, og þá var síldin kóróna lífsins, og svo
hrást síldin, og þá hætti hún að þakka sínum sæla. Á góðu
árunum hafði stundum verið lagað gott kaffivatn, en það var
sjaldan til nein mjólkin í það, og velgengnin aldrei meiri en