Eimreiðin - 01.10.1930, Blaðsíða 83

EIMREIÐIN
DR. ANNIE BESANT
387
Bernard Shaw lýsir starfi hennar í Fabian-félaginu, sem
var eitt af fyrstu jafnaðarmannafélögum Englands, á þessa leið:
»Hún var líkt og varnarher okkar — altaf til taks, þar
sem erfiðleikar voru og hættur. Þegar meiningarmunur varð
á opinberum fundum milli jafnaðarmannafélaganna, sem ætlaði
að koma öllu í glundroða, tók hún til máls og vann sigur í
einu stóru áhlaupi. Hún stofnaði samtök út um alt land.----
Hún lét okkur hina vinna hversdagsstörfin, sjálf tók hún á sig
hita bardagans. Vinnuþrek hennar var óhemju mikið, einnig
áræði hennar og einbeitni — eins og þegar hún gekk beina
leið inn að vitnaborðinu til lögregludómarans og neyddi hann
hl að hlusta á sig með krafti persónuleika síns. Og þó var
það ekki neitt hjá því stórvirki, sem hún vann, þegar hún
hjálpaði eldspýtnaverksmiðjustúlkunum t|J að ná sigri, þegar
haer gerðu verkfall. Þá vann hún bæði dag og nótt. En þær
höfðu leitað til hennar í neyð sinni og grátbænt hana um aðstoð*.
011 sú neyð og eymd, sem hún sá í fátækrahverfum Lund-
ánaborgar varð henni sífeld hvöt til að leggja fram krafta
sína. Hún heimsótti fátæklingana og skrifaði lýsingar á því,
Sem hún sá:
»Grátur hungraðra barna hljómaði sí og æ í eyrum mín-
nm — og stunur kvenna, sem veikst höfðu af blýeitrun í
nerksmiðjunum. Uppgefnar af vinnu, slitnar og úttaugaðar
tyrir tímann, höfðu þær neyðst til að selja líkami sína til að
forða sér frá hungri — — —
Þetta voru erfið ár fyrir Annie Besant. Hún var sífelt á
ferli til að. létta þjáningar atvinnulausra og fátækra, eða hún
ferðaðist um og barðist fyrir málefnum þeirra í ræðu og riti.
^ar það ekki eingöngu líkamlegt volæði, sem hún vildi létta
afi heldur einnig menningarleysi og vanþekking.
George Lansbury, þingmaður, segir svo frá:
»Hún kom á miklu betri mentunarskilyrðum fyrir ensk börn
ftieð starfi sínu og persónulegum áhrifum. Og það sem var
meira um vert en lestur, skrift og reikningur var það, að hún
hom því til leiðar, að það var alment viðurkent, hve heimsku-
'egt það væri að leitast við að menta börn, sem væri svo illa
n®rð, að þeim lægi við heilsutjóni — vegna hungurs. Það er
henni að þakka, hve ágætt fyrirkomulag er nú í öllum al-