Eimreiðin - 01.10.1930, Blaðsíða 100

404
BIÐIN
eimreiðin
sem gömlu hjónin höfðu beðið svo lengi eftir. — Hún hafði
komið þetta jólakvöld til Montpellier, af því að hún treysti
því, að hún væri orðin svo breytt, að engir myndu þekkja
hana aftur — engir nema þau. En hún ætlaði ekki að láta þau
sjá sig, heldur aðeins að læðast upp að húsinu þeirra, horfa
á það nokkur augnablik og fara síðan aftur og halda áfram
að lifa í sukki og svalli í Marseille. En þessir tónar, þessi
rödd einmana manns í myrkrinu, snertu eitthvað hreint og
göfugt, sem bjó bak við alla spillinguna í sál hennar.
Hún sá húsið aðeins í móðu, því að tárin streymdu niður
kinnar hennar. Hún hafði ætlað að fara huldu höfði, en hefði
Önnu orðið litið út um gluggann, þá hefði hún séð dóttur
sína þarna í biriunni. Hún var fremur há vexti og dálítið
feitlagin. Hún var í svartri silkikápu, sem féll þétt að líkama
hennar, líklega til þess að menn gætu í fljólu bragði komist
að raun um, hve vaxtarlag hennar væri fallegt. Andlit hennar
var laglegt, en sviplítið. Hún var hvít í framan af farða og
þykkar varirnar voru málaðar blóðrauðar. Augun voru lítil og
móleit. Ur svip hennar skein viljaleysi.
Altaf spilaði öldungurinn inni. Tónarnir urðu sterkari og
átakanlegri, þeir líktust ópi manns, sem er að farast. Og úti
hjá cýprusviðnum grét sú, sem hann var að kalla á.
Hún sjálf var í rauninni ekki viss um, að hún væri Vvonne.
Þessi lög og allar þær minningar, sem umhverfið vakti hjá
henni, höfðu svo undarleg áhrif á hana. Það var eins og þær
gerðu hana að annari manneskju. Eða öllu heldur vöktu þær
til lífsins aðra Yvonne, þá frá æskuárunum, sem hafði legið
bundin inst í sál hennar þann tíma, sem gjálífa Vvonne svall-
aði. Þessar tvær verur í sál hennar mætast nú eins og bitrir
féndur hjá föðurhúsum. Þær vita, að þetta er úrslitastund ör-
laga þeirra, á henni verður ákveðið, hvor þeirra eigi að ráða
framvegis.
Konan á svörtu silkikápunni horfir skelfd á baráttuna á
milli þeirra. Hún er ráðþrota. Hún vill vera með gjálífu
Yvonne, en hún þorir það ekki. Hin er svo ákveðin. Og
Vvonne er viljalaus. Hún verður aðeins leikfang þeirrar, sem
sigrar. — Hún hlustar á þær tala.
Önnur segir: »Svo árum skiftir hefur þú kúgað mig. Þú