Eimreiðin - 01.10.1930, Blaðsíða 139

eimreiðin
RITS]A
443
vogar eru meðal gestaþrauta þessara. Orðasambönd og setningar er
hvorttveggja svo hlaðið hugsun, að svo er stundum sem bresti viðir og
valdi ei hleðslunni. Þessi hugsanahleðsla birtist þannig bæði sem styrkur
°9 vanmáttur í, skáldskap E. B. Starf hans er ekki í því fólgið að yrkja
blæmjúk kendarljóð, heldur er það tröllaukin barátta við örðugustu við-
fangsefni skilningsins. Hann fer hamförum um víðáttur allrar tilveru og
leitar að verðmætum. En hversu langt sem hann flýgur, hvort sem er í
heimi anda eða efnis, verða það jafnan einföldustu sannindi siðgæðis og
'rúar, sem að leitinni lokinni verða honum dýrust verðmætin. Þetta
hemur einkar vel fram í tveim vísum úr síðasta kvæðinu í „Hvömmum",
hvæði, sem heitir Hnattasnnd: —- — —
Dularlög semur stjarnastjórnin, Hafknörinn glæsti og fjörunnar flak
með stranga dóma í eigin sök. fljóta bæði. Trú þú og vak.
Skammvinna æfi, þú verst í vök, Marmarans höll er sem moldarhrúga.
þitt verðmæti gegnum lifið er fórnin. Musteri guðs eru hjörtun, sem trúa^
En til þess veit eilífðin alein rök. þó hafi þau ei yfir höfði þak.
Nýlega hafa Bretar krýnt ]ohn Masefield lárviðarskáld sitt. Einar
Benediktsson hefur ekki verið krýndur. En ljóð hans hafa þegar trygt
honum öndvegið meðal núlifandi ljóðskálda íslands. Hann er hið ókrýnda
lárviðarskáld íslenzku þjóðarinnar.
KRISTIN FRÆÐI. — Bók handa fermingarbörnum. — Eftir Friðrik
^odgrímsson. Rvík 1930. (Bókav. Sigf. Eym.). — „Kveri" Helga lektors
Nálfdánarsonar hefur verið fundið ýmislegt til foráttu upp á síðkastið —
°9 sumt ekki að ástæðulausu. Það er of þungskilið börnum, of mikið í
tví af úr sér genginni trúfræði, en helst til lítið af lifandi orði, og margt
har allfjarri hugsanaferli nútíðarmannsins. Það var því fyrir nokkru orðið
'ióst bæði kennurum og prestum, að þörf væri á nýju kveri. En vandi er
m'kill að semja slíka bók svo vel sé, og hefur enginn árætt fyr en nú,
að séra Friðrik Hallgrímsson ríður á vaðið. Bók hans er í flestum grein-
Um ólík gamla kverinu, öll önnur röðun efnis, og miðaldaguðfræðinnar
9ætir hér harla Iítið. Aftur á móti er lögð sem mest áherzla á, að börnin
!æri að tileinka sér hin einföldu en algildu grundvallaratriði kristindóms-
lns> og er ætlast til, að þau séu skýrð með samræðum og frásögum úr
r|tningunni. Utan bókar er því ekki ætlast til að börnin læri annað en
ri,ningargreinarnar í kverinu. Sumir vilja algerlega láta börn hælta að
l®ra uian bókar. En sú stefna er röng. Næmið er mest hjá börnunum.
^au eiga hægara með að muna og læra utan að en fullorðnir. Þó að
e,tthvað kunni að skorta á skilninginn á því, sem utanbókar er lært í
bernsku, kemur hann síðar. Með utanbókarlærdómi er hægt að festa lífs-
Vlsdóm f huga barnsins, því „hvað ungur nemur, gamáll temur“. Með
vaxandi skilningi streymir nýtt Ijós yfir löngu og oft leiðinlegu setning-
arnar, sem barnið lærði, svo að þær verða því fullorðnu bæði til gagns
°9 styrktar. Ufanbókarlærdómur barna, ef um hönd er hafður í hófi og
undir handleiðslu góðs kennara, ætti aldrei að leggjast niður. Höf. þessa