Blik - 01.06.1972, Síða 167

dóttir felldu hugi saman og giftust,
var hann mátturinn hennar og hin
styrka stoð í raununum miklu, því
að hann var hinn mesti mannkosta-
maður, ástríkur og tillitssamur eig-
inmaður og heimilisfaðir. Hún unni
honum heitt. Frá æskuskeiði hafði
Guðrún ávallt verið trúuð kona og
bænrækin. Ekki skal því gleymt,
hversu trúin veitti henni mikinn styrk
í raununum.
Alltaf þráði Markús bóndi í
Hamragörðum að flytjast búferlum
vestur í Landeyjarnar, fá sér jörð
þar til búskapar. Þessa ósk sína fékk
hann uppfyllta.
Árið 1897 fluttu þau hjónin frá
Hamragörðum að Lágafelli í Aust-
ur-Landeyjum. Þá höfðu þau verið
gift í sjö ár. Var þá Markús bóndi 37
ára og Guðrún kona hans 46 ára
gömul. Þeim fylgdi að Lágafelli börn
Guðrúnar frá fyrra hjónabandi, þau
sem á lífi voru, Guðríður 24 ára og
Magnús 23 ára. Þá var Þórunn Mark-
úsdóttir, einkabarn þeirra hjóna, sem
á lífi var, 5 ára gömul. Alls höfðu
hjónin þá 10 manns á framfæri sínu
með tökubörnunum og vinnuhjúum,
en sótzt var eftir að koma munaðar-
lausum börnum til Guðrúnar Magn-
úsdóttur sökum þess, hve góð hún
var þeim og umhyggjusöm húsmóð-
ir.
Og nú dundu hörmungarnar yfir
heimili hennar enn á ný.
Veturinn 1898 lá nákominn vinur
Markúsar bónda á Lágafelli fyrir
dauðanum. Hann hafði gert Markúsi
boð að finna sig til að kveðja sig
hinztu kveðju, eins og hann orðaði
það sjálfur. Markús bóndi brást fljótt
við. Yfir vötn var að fara. Ymist voru
vötnin ísilögð eða auð, svo að vaða
varð þau. Þegar Markús bóndi kom
heim úr för þessari, var hann bæði
blautur og kaldur. Hann lagðist í
lungnabólgu og lézt eftir skamma
legu.
Nú fannst Guðrúnu Magnúsdóttur
hún ekki hafa lengur mátt til að mæta
andstreymi lífsins. Þessum eigin-
manni sínum hafði hún unnað eins
og lífinu í brjósti sér. Nú fannst
henni, að hún gæti ekki lifað lengur
eða vilja lifa lengur við öll harm-
kvælin. Hún neytti hvorki svefns né
matar en sat allar stundir við kistu
eiginmanns síns nótt sem nýtan dag
og virtist fólki helzt, að hún hefði í
hyggju að svelta sig í hel. Hér um
munu fæst orð vera hið viturlegasta,
því að hinum sáru tilfinningum þess-
arar margræddu konu verður hvort
eð er aldrei nægilega með orðum
lýst. Hér fari hver og einn í eigin
barm og láti kenndir og hugvit hjala.
Næstu tvö árin hjó ekkjan á Lága-
felli með dætur sínar tvær, Guðríði
26 ára og Þórunni 7 ára. Hjá henni
voru munaðarleysingjar eins og löng-
um áður. Það var engu líkara en að
það væri henni huggun í raunum og
fróun að hlynna að þeim og láta þeim
líða sem allra bezt hjá sér. Þannig
var þessi mæta kona gerð.
Hvað var til ráða fyrir þessari
einstæðings ekkju? Sálarlífið var
lamað af sorg og andstreymi. Guð-
ríður dóttir hennar var nú henni
BLIK
165