Skírnir - 17.06.1911, Qupperneq 55

Æfiágrip Sigurðar prófasts Jónssonar. 151
reri hann út og var formaður fyrir skipi föður síns, háðum þeim til
hagræðis.
Arið 1811 eftirlét faðir hans honum hálfar tekjur prestakallsins og
hálfar grasnytjar staðarins, og við þá kosti bjó hann, þangað til faðir
hans sálaðist 1821.
Öll þau ár, sem síra Siguröur var aðstoðarprestur hjá föður sínnm,
átti hann mikið erfitt uppdráttar, en vegna framúrskarandi dugnaðar og
sérlegrar reglusemi heggja þeirra hjóna, blessaði drottinn svo hagi þeirra,
að þan höfðu ávalt nægilegt fyrir sig og sína. — 1821 — eftir andlát
föður hans — var honum veitt Rafnseyrar-prestakall, tók hann þá algjör-
lega við staðnum, og hjó þar síðan, þangað til hann hætti húskap. —-
Árið 1836 var hann kjörinn til prófasts í Yestur-ísafjarðarprófastsdæmi,
hverju emhætti hann þjónaði þangað til 1850.
Á ofanverðri æfi sinni varð hann mjög sjóndapur, og mest þess
vegna neyddist hann til að segja lausu brauðinu 1850, en þjónaði samt
þangað til i fardögum árið eftir, og var hann þá að mestu orðinn sjón-
laus, hafði hann þá verið prestur í 49 ár og prófastur í 14 ár.
Vorið 1851 hættu þau síra Sigurður prófastur og kona hans búskap,
og eftir að hann hafði með heiðri og sóma skilað af sér staðnum og
kirkjunni á Rafnseyri, fluttust þau sama ár að Steinanesi með Margrétu
dóttur sinni, sem var gift Jóni skipara Jónssyni; þar dvaldi hann hjá
dóttur sinni þangað til drotni þóknaðist að kalla hann burt frá þessu
lífi þann 31. október 1855, og var hann jarðaður að Otrardal þann 12.
nóvember; var hann þá næstum fullra 79 ára gamall, og hafði lifað í
blessunarríku hjónabandi i 52 ár.
Þau sira Sigurður prófaBtur og madama Þórdís áttu saman 3 börn,
og eru þau þessi: 1. Jón, candidatus philosophiae, skjalavörður og al-
þingismaður, fæddur 17. júní 1811, 2. Jens, candidatus theologiae, kenn-
ari við Reykjavikurskóla, fæddur 6. júlí 1813, 3. Margrét, fædd 2.
janúar 1816.
Síra Sigurður prófastur var hár maður vexti, þrekinn vel, og að
öllu útliti hinn karlmannlegasti. í framgöngu var hann hversdagslega
mikið stiltur og alvarlegur, en þó hinn viðfeldnasti og viðræðubezti við
alla, sem hann átti tal við. Hann var einhver hinn mesti reglu- og
hófsmaður um alla sína daga, og tók þvi hart á öllum ósiðum og óreglu.
Ávalt sýndi hann sig sem hetju og mesta þrekmenni, bæði andlega og
líkamlega. Hann var hinn mesti iðjumaður og hataði því ekkert meir
en iðjuleysi og leti, enda sást hann aldrei svo, að hann væri ekki eitt-
hvað að starfa. — Þó hann framan af æfi sinni yrði að ganga að allri
vinnu, bæði meðan hann var bjá föður sinum og fyrst eftir að hann fór
að húa sjálfur, gleymdi hann ekki bókiðnum sinum, því oftast hafði
hann á vetrum marga kenslupilta, sumum kendi hann að skrifa og reikna,
snmum undir skóla, og sumum undir burtfararpróf; þar á meðal voru