Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 71

FREISIS HREIFINGARNAR.
73
ci gctað skilið? Og ef jafnvel þýzku heimspekingarnir hafa orðið
að segja um hugsanina einungis —•
“Arnileygur lmgur
Hættu uií sveimi!
Sárþreytta vængi,
S/ga láttu niður]”
hvemig mundi mönnum þá geta tekist að snúa því upp á ver-
aldlega stjórn og ríki, sem djarfasta hugsan hefur orðið að gefast
upp við? Aleðan menn ei einu sinni vita hvað langt mannleg
skynsemi nær, þá tjáir ei að vilja brjóta niður alla virðingu fyrir
því, sem enn er óskiljanlegt, eða hugsa til að afmá alll vald, bæði
andlegt og líkamlegt, í stað þess að reyna til að tálma vanbrúkan
þess. — En vjer höfum talað nógu lengi um þessa menn, og
tökum nú til sögunnar sjálfrar þar sem vjer hættum í fyrra.
jvjóðþingið frakkneska (900 þingmenn) var sett 4. Maf, og
lagði þá bráðastjórnin niður völd sín og gjörði skil fyrir atgjörð-
um sínum. Síðan voru þessir menn valdir í stjórnarnefnd:
Lamartine, Arago, Marie, Garnier-Pagés og Ledru-
Rollin. Völdu þeir sjer þá radaneyti, og voru þessir hinir helztu
í því: Cremieux lögstjórnar-, Bastide utanríkis-, Carnot
uppfræðingar- og Charras herstjórnar-ráðgjati; Marrast varð
borgarstjóri í París og Caussidiére lögregluforringi, en Louis
Blanc hjelt áfram að vera forstöðumaður fyrir hinum almennu
vinnuhúsum í Luxembourg. Nú var þá öllu komið löglega fyrir
og þirigið gat tekið til starfa sinna, en það átti ekki lengi að geta
halðið þeim á fram í friði. I Parisarborg voru strax stofnuð
ógnarlega mörg gildi, sem hver mátti ganga í, semvildi, og ræddu
þeir þar um almennings mál til að gera sjer þau ljósari. jvessu
gat nú enginn haft á móti, ef gildamenn hefðu alltaf hefðu farið að
á löglegan hátt og ekki reynt til að koma fram vilja sínum með
obbeldi; þeir höfðu þjóðþingið, sem valið var eptir frjálsustu kosnin-
garlögum og sem hverjuni var frjálst að láta bera óskir sínar fram á,
og búa sig svo vel undir sem þeir vildu í gildonum. En þetta nægði
þeim nú ei, og það sást hjer (Ijótt að, svo mikið sem Frakkar æpa
um frelsi, jöfnuð og bróðurást, þá er þó livergi eins lítíð af sönrium
almennings anda eins og einmitt hjáþem; fáir hugsa um það hvað
vilji almcnnings er, en hver hugsar að eins um að hafa sitt fram
hvernig sem hann getur — og til þess að reyna þett, fengu
gildamenn nú bráðum tækifæri. Á þinginu átti 15 Maí að ræða
um viðreisn Póllands, hvort Frakkar skyldu byrja strfð vegna
hcnnar cða ei. Meiri hlutinn vissu menn að mundi verða móti
því, en hvort sem það nú var rjett eða ei, þá áttu menn ei að
reyna að vinna sitt mál nema með andlegum meðölum — en svo
leist ekki gildamönnum. jieir höfðu daginn áður ákatlega rætt
málið í skálum sfnum, og þegar sem hæðst stóð í þing^alnum
komu oddvitar þeirra: Blanqui*', Barbés, Hubert, Raspail
* t*aft kann að vera vfer höfinn gert Blanqui rangt í fyrra þar sein vfer
kölluðum hann mesta fant; þií voru honuin reyndar borin <í brýn allra aví-