Eimreiðin - 01.01.1900, Qupperneq 119

er reitur handa frakktieskum mönnum, sem deyja hér, og er þar ýms
einkennileg prýði og öðruvísi en annarstaðar, en oft er það skemt
af ýmsu hugsunarlausu fólki eða börnum, þótt bannað sé í lög-
reglusamþyktinni (38. gr.); en við því verður varla gert, þar sem
enginn sérstakur kirkjugarðs-vörður er, eins og í útlöndum tíðkast.
REYKJAVÍK FYR OG NÚ. Fólkstala Reykjavíkur er nú 5240
(í allri sókninni S700), en fólksfjöldinn er ekki ætíð eins, því margt
aðkomufólk sækir hingað á veturna og dvelur þá í bænum, en
fer aftur þegar vorar. Hversu mikið bærinn hefur stækkað, má
sjá á því, að um síðustu aldamót voru hér um 300 manna; árið
1821 er mannfjöldinn talinn eins, og um 30 hús (eftir Oddsens
landaskipunarfræði); 1840 voru hér 900 menn; 1890 um 3700. Nú
eru hús'.n á hmta hundrað að tólu, og hvað mundi Jón gamli
Hjaltalín (faðir Jóns landlækis) hafa sagt við þessi »ósköp«, þar
sem hann kveður í Tíðavísunum fyrir 1834:
»I,ukku breyting lifir frek Áður fjöldi ýta var
læknir Fróns og apótek ærinn saman komin þar,
alt er flutt með atvik rík brjál sýndist að bera því
inn í stóru Reykjavík. bakkafullan lækinn i.«
Ekki vitum vér, hversu íniklu er eytt af matvælum; um það eru
engar skýrslur til, sem nokkuð sé að marka (til að mynda um kjöt,
smjör og fisk, sem neytt er í húsunum).
Pótt húsunuin hafi fjölgað þannig, er útlit bæjarins yfir höfuð
lítið breytt, og veldur því landslagið; þetta á einkum við sjálfan
miðbæinn, sem er í kvosinni og elztur; en annars eru húsin dreifð
yfir heilmikið svæði bæði til austurs og vesturs, og hús og garðar
og nýjar götur komnar þar, sem fyrir fáum árum var ekkert
annað en holt og urð. Raunar ber allmikið á hinum opinberu
byggingum, en þær eru ekki nægar til að breyta gjörvöllu út-
litinu.
En nú skulum vér fara nokkur ár aftur á bak í tímann, og
bera saman liðna tímann við það sem nú er.
þegar við komum frá Skildinganessmelum, veginn sem liggur
frá Bessastöðum, þá þótti okkur fremur fallegt að sjá bæinn, með
öllum sínum rauðu húsaþökum, eins og þá tíðkaðist; við héldum
að þar væri einhver jarðnesk paradís. Pá var eintómt holt, þar
sem latínuskólinn er nú, og ekkert í Pingholtunum nema bæir og
kot; enginn vegur austur úr bænum nema Skólavörðustígurinn,
þá óruddur og hrjóstrugur, og lá fram á Öskjuhlíð og svolengra;