Jörð - 01.09.1947, Blaðsíða 26

24
JÖRÐ
en hinir, jafnaði hún þann skakka með fjárgjöfum eða fjár-
greiðslu, eftir því sem henni þótti tilefni eður ástæða til. Er
slík jafnaðarmennska hin merkasta, þótt svo geti staðið á, er
ger-ólík systkin eiga í hlut, að hún sé liæpin, miður lieppileg
eða réttlátleg.
III.
FRÚ Hildur Solveig Rjarnadóttir fæddist á amtmannssetrinu
á Möðruvöllum í Hörgárdal 31. ágúst 1835. „Jeg fik mig en
lille Datter den 31te f. M.,“ ritar skáldið einum vini sínum,
Finni Magnússyni, hálfum mánuði síðar (14. sept. 1835). Móðir
liennar var Ilildur, dóttir Boga Benediktssonar, stúdents á
Staðarfelli, sem var hvorttveggja í senn: mikiíl fjáraflamaður
og afkastamikill fræðimaður. Hann er höfundur liins búlka-
mikla fræðirits, Sýslumannaævanna, sem Bókmenntafélagið var
um mannsaldur að koma á prent. Var þeirri prentun ekki lokið
fyrr en nálægt 70 árum eftir dauða höfundar þeirra. Voru þau
hjón, Bjarni skáld og Hildur Bogadóttir, nokkuð skyld, bæði
af ætt Bjarna Pálssonar. Hinn fyrsti landlæknir vor var langafi
l'rú Hildar Bjarnadóttur.
Frú Hildur Bjarnadóttir missti föður sinn sex ára gömul (í
ágúst 1841). Eftir það fluttist móðir hennar til föður síns vestur
að Staðarfelli og átti þar lieima til æviloka 1882. Þá er þessar
línur eru ritaðar (í janúarbyrjun 1946), eru því enn, í raun-
réttri merkingu orðsins, lifandi samtíðarmenn konu Bjarna
Thorarensens. Smá-mærin Hildur Bjarnadóttir fluttist vestur
með móður sinni. Allir nánustu móðurfrændur hennar, sem
bjuggu á íslandi, áttu og heima vestanlands. Skildist mér, að
Hildur Bjarnadóttir liefði að nokkru alizt upp í Flatey, hjá
móðurbróður sínum, Brynjólfi Benedictsen, og konu lians, frú
Herdísi, dóttur Guðmundar Schevings, sýslumanns, hinni
merkustu konu, er gaf eignir sínar og auð til stofnunar kvenna-
skóla á Vesturlandi.1) Frá fóstrinu í Flatey mun hafa sagt mér
1) Um það bil, er eg kom i skóla, færði eg frú Herdísi bréf frá frú Hildi í
Þverárdal. Eigi vildi frúin annað en eg kæmi inn og þ;egi kaffi og góðgerðir.
Ræddi hún við mig um hríð. Hygg eg, að slík gestrisni við alókunnuga og með
öllu vandalausa nýsveina hafi verið sjaldgæf í liöfuðstaðnum á þeim árum i'eg
færði fleirum bréf en frú Herdísi). Hún var kona tilkomu-mikil og virðuleg,
ljúfmannleg og blátt áfram, sent alþýða kallar svo.