Jörð - 01.09.1947, Blaðsíða 96

94
JÖRÐ
liandaríkjamanna frá árunum milli styrjaldanna, sem Irafa —
auk jreirra endurnýjandi, iistrænu álnifa, sem þau liafa haft á
bókmenntir flestra landa (að telja má í fyrsta sinn í sögu hins
nýja Iieims) — varpað ljósi yfir jákvæð svið mannlegs eðlis og
yfir möguleika þess til þróunar í samræmi við gróðraröfl til-
verunnar af annars vegar svo djörfu og skörpu raunsæi og hins
vegar svo hrífandi, stundunr því nær barnslegu trausti og svo
heilbrigðri og örvandi lífstrú, að þau hafa ekki einungis unnið
siani jrjóð ómetanlegt gagn, heldur hafa líka þau áhrif á hvern
jrann lesanda, sem ekki hefur böl- og blóðmóðu fyrir augum —
að hann finnur sig styrktan og örvaðan ti'I þess að taka upp bar-
áttuna gegn, að því er virzt gæti, óvígum her meinvalda og hel-
ragna mannlífsins og tilverunnar í heild.
(Framhald).
Eiríkur ininn, elskulegur,
ckki er þetta gróðavegur,
]>ví traustan klár og kýrnar tvær
felldi lítil fuglabyssa
— fjögra vctra göinul hryssa
allra þeirra fóður fa-r.
Þar um niáttu vera viss um,
að völ er ckki á betri Iiryssum,
enda þarí ég þeirra með:
cinatt lán að cndurnýja
— ýmsar skuldakröfur flýja —
cða kalla inn umboðsféð.
Það er nú tryppi, er tekur spretti, —
til er ckki á vorum hnetti
hennar líki, utan einn:
Það er hún Stjarna, þrettán ára,
og þó þú ríðir Hlíðar-Kára,
hann vcrðtir hiá henni scinn.
Ég þarf líka oft að flakka
út að Litla- og Stóra-Bakka,
imi í Tungu og út að sjó;
til Vopnafjarðar læt ég lappa
— losa þar um alla tappa,
þá í fyrstu fæ ég nóg!
Þetta litla, létta ljóð alþýSuskáldsins ódauðlega sver sig grciniloga í ættina.
Það cr óprentað áður.