Jörð - 01.09.1947, Side 54

52
JÖRÐ
mjög virðuliega, sem hans var venja. En gestir vom fyrir hjá séra
Geir og þar á meðal Sigurður Skagfield, óperustíngvari, og
Sveinn Arnason Bjarman, sem var frændi Brynjólfs, en Brynj-
ólfur tók ekki eftir þeim. Svo þeir standa upp og segja: „Hvers
lags er þetta? Þú lieilsar ekki gömlum frændum og kunningj-
um.“ Þá segir Brynjólfur: „Ja, þegar maður stendur frammi
fyrir drottins smurða, sér maður ekki þá bersyndugu.“
Brynjólfur var oft hégómlegur og barnalegur. Einu sinni,
sem oftar, var hann að fylgja heldri mönnum og reið með þeim
út í Langadal. í bakaleiðinni reið hann fram að Finnstungu.
Þar bjuggu þá Jónas Jónsson, faðir Tryggva í Tungu, og Rósa
móðursystir miín. Var heimili þeirra orðlagt fyrir rausn og
myndarskap og öllum, sem að garði bar, veitt ríkmannlega.
í þetta sinn var borinn matur fyrir Brynjólf og þar á meðal
hangikjöt. Ætlar hann þá að grípa til vasahnífs síns og borða
með honum hangikjötið, en finnur hann ekki í vösum sínum.
Man hann þá, að hann hafði tekið hnífinn upp úti í Hlíðar-
skriðu á út-eftir-leið og dregið tappa úr vínflösku, er hann veitti
ferðamönnum úr, eins og hans var venja, því að hann var vín-
hneigður og veitti gestum óspart vín. En Brynjólfur var stál-
minnugur og mundi upp á hár, hvar hann tók hnífinn upp,
svo að hann hætti við að borða og fær Jónas í Tungu með sér
út í Skriðu, til þess að leita að hnífnum, og finnur Jónas hann
þegar og stakk honum á sig og lét svo Brynjólf leita sem honum
líkaði. Var svo aftur farið fram að Tungu og setzt að matnum.
Spyr þá Jónas Brynjólf, hvort hann eigi nú annars ekki að lána
honum hníf og fær honum hans eigin-hníf. Verður Brynjóifur
mjög glaður og borðar auðvitað með hnífnum. En það var ekki
nóg, að hníifurinn var fundinn. Jónas mátti ríða með honum
út í Hlíðarskriðu til að sýna honum, hvar og hvernig hníf-
urinn lá.
Brynjólfur hafði erfiða skapsmuni og gat oft verið ónota-
legur í orðum. En svo er um suma menn, að það er eins og
þeirn fyrirgefist allt, og Brynjól'fur var einn þeirra manna.
Hann var tryggur og vinfastur og brá aldrei vináttu við þá,
sem hann einu sinni batt vináttu við. Hann var barngóður og
hugulsamur við gamalmenni, svo að hann var vinur æsku og