Jörð - 01.09.1947, Síða 175
JÖRÐ
173
að vekja danska þjóðernisvitund meðal Suður-Jóta. Allir þegn-
ar þýzka ríkisins, sem vildu liafa full þegnréttindi, urðu, sem
kunnugt er, að sýna og sanna, að þeir væru með „hreinu, arísku
blóði“. Davíðsen, forstjóri í Hamborg t. d. varð að fara til Asser-
balle í Slésvík til að grafast fyrir um sönnunargögn fyrir því, að
hann væri ekki gyðingur, þó að hann væri svo óheppinn að eiga
föður, sem hét Davíð, og ömmu, sem hét Sara. Þar sannfrétti
hann, að hann væri aldanskur að ætt. Eins fór fyrir hundruðum
ef ekki þúsundum annarra suður-slésvíkinga. Nærri má geta,
hvort slíkt og þvílíkt muni engar hugsanir hafa vakið með sum-
um hverjum.
En þegar áður en þrýstingur Nazista olli dönskum gagnþrýst-
ingi — frá tíma endursameiningarinnar — var dönsk þjóðernis-
vitund tekin að breiðast út í Suður-Slésvík. Sem dæmi má nefna
bóndann Hans Brodersen í Angelhéraði. Hann var meðal full-
trúa Þjóðverja, er sendir voru til Kaupmannahafnar rétt fyrir
endursameininguna til að krefjast norðlægari landamæra. Þar
kom það fyrir hann, að hann mætti ríðandi lögregluforingja á
götu og spurði hann um, hvað Glyptótekið væri eiginlega, — og
fékk stutta og greinargóða skýringu á þýzku. Á eftir var honum
«agt, að það hefði verið kóngurinn, sem hann hafði ávarpað.
IJað kom vel við hann, að Danakóngur gæti farið svo frjáls-
lega alllra sinna leiða, varnarliðslaust, að jafnvel hver ótínd-
ur Þjóðverji gat vaðið að honum og gefið sig á tal við hann.
Brátt kom að því, að honum varð ljóst, að nöfnin á sjálfum hon-
um, jörðinni hans og kennileitum hennar, voru aldönsk. Þá
kom það í ljós, að sjálf ætt hans var dönsk svo langt, sem rakið
varð. Var þá hið þýzka þjóðerni hans nema þunn skel? Hann
vildi enga skel utan um sig, — og svo losaði hann sig við hana.
Árið 1925 var bóndi þessi búinn að umbreyta bæ sínum í
danskt 'samkomuhús. Þá tók ég þátt í stóru æskulýðsmóti, sem
haldið var þar, og ég gleymi aldrei, hve hlýtt og þróttlega suð-
Ur-slésvíkingarnir sunuu suður-józka ættjarðarsönsinn „Jeg
elsker de grönne lunde",1) enda þótt þeir töluðu lág-þýzku
hversdagslega. í söng var danska þeirra hjartamál.
b „Ég elska hina grænu lundi."