Jörð - 01.09.1947, Blaðsíða 129
JÖRÐ
127
heim til Jeremíasar, 'leit svona inn til síns gamla vinar. Þegar
hann var búinn að rabba stundarkorn, mest við konuna, því að
Jeremías var heldur fálátur, þá sagði hann ósköp varfærnislega:
— Jæja, þá er nú allt sjóklárt um borð í Elíasi. Hvernig er
það — ja, hvað ég vildi mér sagt hafa, — ætlar þú þér að vera
meistari áfram?
— Nei, gall Jeremías við af offorsi. — Ekki til að tala um;
ekki að nefna!
— Huhu, — þetta er einmitt það, sem maður getur skilið,
sagði Andrés kapteinn, og svo kvaddi hann og fór. Sannarlega
kenndi hann í brjósti um sinn gamla félaga af sjónum.
Það tókst að útvega nýijan vélarmann, og e/s Elías var í ferð-
um milli Víkur og Skaga eins og áður. Stundum kom það fyrir,
að á móti póstbátnum Elíasi kom árabátur, sem tók á sig krók
og fór langt úr leið, auðsjáaniega til þess að komast hjá að mæta
gufuskipinu.
Þá sögðu þeir, sem voru þarna úr sveitinni:
— Þarna fer Jeremías Karlsson úr Kötlum. sá, sem lengst sat
í dampkatlinum héma um árið með kaffiketil fastan á vinstri
hendinni!
Ef ferðamenn úr Reykjavík voru með bátnum, þá fóru þeir
að spyrja, því að þeir skildu þetta ekki. En það er nú einu sinni
svona með Reykvíkinga: Þeir skilja aidrei neitt.
Umsókn sr. Ögmundor Sigurðssonar til hins konunglega
Rentukammers um prestsembætti
Til præstekaldet Bægisaa
staar underdanigst min attraa,
men kan jeg ikke dette faa,
saa beder jeg om en lille-bitte Tjörn,
hvor man med s.æl og Grönlandsis
kan fodre sinc börn.
Hann fékk Tjörn og varð merkisprestur; giifaður maður, en víst varla prest-
wrður.