Eimreiðin - 01.10.1930, Side 61

Að veturnóttum.
Syrtir að í sálum,
— sorgblíð titrar insta þráin.
Björkin er nú bliknuð, —
blómin eru löngu dáin,
sumarsöngvum lokið,
— svifnar lóur út í geiminn.
Það er eins og ellin
ætli nú að sigra heiminn.
Hærðir* orðnir eru
upplitsdjarfir fjallatindar.
Hratt um hvíta skalla
heljarkaldir blása vindar. —
Gustar inn um gættir,
— glittir víða í frosnar lindir.
Hrafnar garga í gori,
— gamlar nálgast skuggamyndir.
Foss í fjarska niðar,
finnur á sér margt — og grætur.
Bændur reita í búin,
— bráðum komnar veturnætur.
Börnin hampa hornum, —
hjartanlega um eitt þeim semur:
hitans hót ei sakna,
— hlakka til, er snjórinn kemur.
Sit ég einn og syrgi,
— sakna minna horfnu vina.
Sumir urðu úti, —
ekki veit ég neitt um hina;
fegnir út í fjarskann
flýðu þeir — og hurfu sýnum.