Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 5

NORÐURLJÓSIÐ
5
upp mjóan, krókóttan stíg. Brátt var komin löng lest af fólki,
sem bar með sér allt, sem því var unnt að taka. Það reyndi að
flýja þá hættu, sem nú umkringdi það.
Við vorum of önnum kafin við að horfa á þetta til að gefa
því gaum, að nýr hópur kennara í tungumálum var kominn.
Einn þeirra minnti okkur á, að námið sæti í fyrirrúmi, þótt föt-
in okkar væru að brenna í fimm km fjarlægð! En gangan til
námsins var stöðvuð. Einhver hrópaði: „Hann er kominn hing-
að! Sjáið!“ Illspáir brestir frá brennandi kjarri jukust, er log-
inn þaut upp að húsinu. Meðan við störðum á hið fjarlæga,
hafði okkur sézt yfir eldinn, sem neisti hafði tendrað. Hlíðin
hjá oklcur var í hættu stödd.
Nágrannar sáu, hvernig komið var fyrir okkur. Eftir mjóum
stíg hlupu þeir okkur til hjálpar. Þeir reyndu að gera rjóður til
að hefta eldinn. Vatnið var eina vopnið, sem gagn var að, en
við vorum svo langt frá vatnsturninum, að við fengum aldrei
nema lítið af því. Við reyndum að loka eyrunum og hugsa um,
hvað við ættum að taka með okkur, væri okkur skipað að yfir-
gefa húsið.
Loftið ætlaði að kæfa okkur. Skyggnið var ekkert. Vindur-
inn rak eldinn áfram til að fullna eyðingarverk sitt. Málmhand-
riðin umhverfis húsið urðu of heit til að snerta þau. Grastopp-
ar brunnu við fætur okkar. Stórt tré, sem náði yfir nokkuð af
þakinu, stóð í loga. Skelfing var máluð á andlit fimm ára barns.
Er kona, sem átti barn í vændum, tók að verða mjög æst, varð
það til þess, að fleiri lögðu af stað til húss í nágrenni.
Þótt allir legðu fram krafta sína og mikið væri gert, nægði
það ekki. Skógarbálið vann á þrátt fyrir allt. Meðan karlmenn-
irnir héldu uppi hetjulegri vörn, vorum við nokkrar, sem að-
eins gátum horft á. Við söfnuðumst saman aftan við húsið. Við
vörpuðum okkur upp á Guð. Við afhentum honum þessar kring-
umstæður. Inni í húsinu lá sjúkur nemandi. Hann var öruggur
og rólegur. Hann átti meiri trú en við. En við fengum þá full-
vissu, að Guð mundi bænheyra okkur. Þetta traust jókst hratt,
og við færðum Guði þakkir! Þá kom þrumudynur. Hann yfir-
gnæfði bænirnar. Regndropi féll á vangann. Þá kom öskrandi
hávaði, er helliskúrin skall á heitu járnþakinu. Vindurinn sner-
ist snögglega í hálfhring. Eldurinn var rekinn aftur á bak. Log-
arnir dóu snögglega. Skógurinn brennandi hvæsti mjúklega í
þessu regni, sem gegnvætti allt.
„Á regnið föður?“ spurði Drottinn Job (textabreyting fyrir: