Norðurljósið - 01.01.1976, Side 17

NORÐURLJÓSIÐ
17
kirkja! Sá dagur mun koma, þegar við fellum þessa stjórn, bíðið
þangað til og sjáið þá, hvað við gerum við þessi háskakvikindi!
Hlustið ekki á þau! Þau trúa ekki á Guð eða Meyjuna.“
Ræðumaður lauk máli sínu, Illspá þögn féll yfir mannfjöld-
ann. Muldur varð að ópi: „Drepið mótmælenda-hundana!
Saurgið ekld borg okkar með kenningu ykkar!“ Mannfjöldinn
hörfaði frá. Faðir M . . . hafði farið! Við orð frá manninum
læddust konurnar þrjár á brott. Tveir drukknir menn gengu fast
að predikaranum hávaxna. Þeir ætluðu að gera illt af sér! Annar
þeirra var með stóran skrúflykil úr stáli, meira en 30 sm á lengd.
Hinn bar járnstöng. Bæði vopnin gátu valdið dauða. Skyndilega
sparkaði annar maðurinn. Predikarinn beygði sig saman, en féll
þó ekki. Illa meiddur flúði hann ekki, en þokaði sér á brott og
hlífði sér með örmunum. Hann hörfaði aftur á bak til að
forðast vonda hnífstungu. „í nafni Meyjunnar, drepum Mót-
mælendahundinn!“ Hann var nú með bakið upp við stöðvar-
vegginn. Hann virtist ekki hafa svip af djöfli. Hann gat að
minnsta kosti barist, en hann reyndi það ekki. Hugleysingjar
predika ekki opinberlega og hætta lífi sínu fyrir trú sína. Sjáið!
þeir ráðast nú tveir á hann. Þetta spark missti marks. Hann var
of viðbragðsfljótur! Hví nota þeir ekki járnstöngina? Hvað er
að þeim? Þeir hefðu getað verið búnir að slá hann mörgum
sinnum nú. Járnunum var lyft upp til að slá hann aftur. En
armar mannanna detta magnlausir niður með hliðum þeirra.
Þeir geta ekki slegið hann. Er einhver ósýnilegur máttur að
vernda þennan náunga?
Unga konan, sem var rétt utan við mannfjöldann, var allt í
einu umkringd af stúdentum, sem rétt í þessu komu þarna að-
vífandi. „Verið þér ekki hræddar, ungfrú,“ kölluðu þeir, „við
skulum vernda yður.“ „Ég þarfnast ekki verndar!“ svaraði hún.
„Hjálpið honum þarna! Þeir ætla að drepa hann! Ó, farið fljótt!
Þeir ætla að drepa hann!“ Samstundis umkringdu stúdentarnir
predikarann. Einn greip um hönd tilvonandi morðingja, sem
lyfthafði upp járnstönginni aftur. Piltarnir fylgdu predikaranum
á óhultan stað. Guð hafði aftur gripið fram í. Hann gerði það
aftur og aftur á þessum hræðilegu og þó undursamlegu árum
ofsóknanna í Columbíu.
Þetta var ógleymanlegt hámark ógleymanlegs tíina. Pre-
dikarinn og konan hans höfðu gifst aðeins daginn áður.
(Úr bókinni: „Then God Stepped in“).