Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 61

NORÐURLJÓSIÐ
61
I hreinskilni sagt, hafði ég aldrei gert það, en nú tók þetta að
skipta mig miklu máli.
Ári síðar var ég kominn í sjálfan herinn, og stríðinu í Evrópu
var rétt að ljúka. Ég sótti um inngöngu í liðsforingjaskólann.
Allt gekk vel, þangað til dag nokkurn, að ég var beðinn um
fyllra fæðingarvottorð en ég hafði. Foringinn sagði, að þetta
væri útdráttur úr öðru stærra vottorði. Það var að sjá, að fram-
tíð mín öll í hernum væri háð þessu stærra vottorði. Foreldrar
mínir staðhæfðu, að stærra vottorð væri ekki til. Foringinn full-
yrti, að það væri til. Þá komu úrslitakostir: Annaðhvort að koma
með fyllra vottorð eða fara í raðir óbreyttra hermanna.
Vel man ég eftir því, hve mikið gekk á í dimmu eldhúsi. Þar
gafst móðir mín upp og með tárum fékk hún mér í fullri stærð
„Vottorð töku kjörbarns“.
Þetta var talsvert áfall. Nú fékk ég að vita, að þau höfðu
misst fjögur börn sín við fæðingu. Það hafði verið ætlun þeirra.
að ég fengi aldrei að vita sannleikann.
Ég hafði verið vel og vandlega skemmdur með uppeldinu.
Þetta var auðvelt að sjá eftir á. Frækorni hræðslunnar hafði
verið sáð í mig í frumbernsku. „Gættu þín á götunni, það verður
ekið yfir þig.“ Óttinn við lækna og sjúkrahús. „Ef þú gleypir
kjarna úr appelsínu, getur þú fengið lífhimnubólgu.“ „Gættu
þín að ganga ekki undir stiga, þá verður þú fyrir óhappi.“ Þús-
undir lítilla atvika höfðu greypt óttann inn í mig, svo að ég
vaknaði oft með martröð . . . Jafnvel tifið í klukkunni varð mér
að fótataki þúsunda manna á hergöngu, sem varð stöðugt hærra,
uns þeir voru komnir innfyrir rúmstokkinn. Þá vaknaði ég með
skerandi hljóðum, svo að foreldrar mínir komu þjótandi inn í
svefnherbergið.
Þetta virðist allt heimskulegt núna, en sannarlega raunveru-
legt þá. Og allt spratt þetta af því, að móðir mín vildi varðveita
þetta litla líf, sem henni hafði verið falið að gæta.
Ekki varð ég var við það, að mér þætti minna vænt um þau,
er ég komst að því, að ég var kjörsonur. Þau voru mér móðir og
faðir. En ég fór að hugsa um eina frænku, er stóð ekki á sama
skapgerðarstigi og fjölskyldan, en virtist hafa mikinn áhuga
fyrir mér.
Um þetta leyti greip mig sterk sektar-tilfinning. Þau höfðu
gefið mér heimili, fæðu og kærleika. Ég hafði gefið þeim sví-
virðingar og vanþakklæti. Oft hafði ég krafist þess að vita,
hvers vegna þau hefðu kært sig um að eignast barn, fyrst þau