Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 44
44
NORÐURLJÓSIÐ
Hann mælti: „Ég sagði þeim meira en nafn mitt, númer og
stöðu, ég sagði þeim, frá hvaða skipi ég flaug.“
Ég sagði: „Hvað gerðu þeir við þig?“
Hann sagði: „Það er nú einmitt það. Þeir píndu mig eklci.
Ég gerði það án pyndinga.11
Ég sagði: „Hvers vegna hljóðaðir þú?“
Hann sagði: „Þeir sneru upp á brotinn fótinn á mér, unz ég
gaf þeim þessar upplýsingar.“ Hann hélt ekki, að það væru
pyndingar, en hann hélt hann hefði svikið land sitt.
Úr þessum málmi voru þeir menn, sem komu hingað.
Oft heyrði ég menn segja, þegar Vietnamar sögðu: „Ef þú
gefur okkur ekki upplýsingar, þá drepum við þig.“ „Ég lcom
hingað reiðubúinn að deyja. Við skulum ljúka því af.“
En Vietnamar leyfðu okkur ekki að deyja. Þá hefðu þeir svipt
sjálfa sig gagnlegu verkfæri og verzlunar vopni.
Ég held nú áfram með sögu unga sjóliðsforingjans, sem fleygt
var inn í klefann.
Ég sagði við hann: „Veiztu, hvernig þú átt að biðja?“
Hann sagði: „Nei, mér þykir það leitt. Ég hefi margt að
skammast mín fyrir. Hvernig verður maður kristinn?“ Og ég
sagði honum það.
Næsta dag, þegar við gátum náð sambandi (Það var stutt
stund, sem við gátum náð sambandi, er verðirnir voru fjar-
verandi), sagði hann: „Ég gerði það, sem þú sagðir mér. Þú
sagðir, að ég mundi finna breytingu á mér, mér mundi verða
léttara í hjarta og byrðar lyftast af mér. Ég fann ekki nokkurn
skapaðan hlut.“
Ég sagði: „Guð hefir mismunandi aðferðir við mismunandi
fólk. Hann vill vita, hvort þér er alvara og þetta sé ekki aðeins
vegna þess, að þú ert fangi. Gefðu honum tíma. Sé þér alvara
með þetta, þá muntu finna breytingu.“
Dag nokkurn um hádegisbilið, þegar við áttum ekki að vera
að tala saman, fékk ég skyndikall frá honum. Hann sagði með
titrandi rómi: „Það gerðist loksins. Ég var að ganga um gólf og
grét dálítið, og þá fór ég að hlæja í gegnum tárin.“
Loksins hafði hann öðlast þessa tilfinningu.
Þessi samtöl voru lífæð oldcar. „Guð blessi þig“ voru orðin,
sem við notuðum mest af því, sem okkur fór á milli í fangelsinu.
Margir menn, sem aldrei höfðu beðið né komið í kirkju, síðan
þeir voru börn, lærðu að segja þessi orð.
Væri aðeins tími til að segja tvö eða þrjú orð, áður en vörður-