Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 29

NORÐURLJÓSIÐ
29
Hverju er það líkt að lifa
í heiðnu landi?
Eftir Johann Lee.
Þau kalla þetta heimili. En það er ekkert nema fjórir veggir
úr leðjukögglum, sem styrktir eru með sykurreyr. Þeir kalla
hann mannlega veru. En hann er ekkert nema skinnið og beinin.
Rifin í honum sjást. Þau kalla þetta mat. En hann er ekkert.
Þau kalla þetta kurrí, en það er ekkert nema blanda af karrí
og fúnum hrísgrjónum. Þau kalla þetta líf. En þetta er eymdar-
full, aumleg, sársaukafull tilvera. Eina ástæða þess, að hann
andar, er sú, að hann veit ekki, hvernig á að deyja. Hitinn fer
upp undir 50 stig (Celcius) á hverjum degi, 365 daga ársins.
Hræðilega heitur vindur flytur með sér smáfjöll af ryki síðdegis
daglega. Þessi landsskiki, sem hann hefir til ræktunar, er þurr
og ófrjór. Hann er alltaf hungraður og þreyttur og veit ekki,
hvað það er að hafa saddan maga og hvíldan líkama.
Frá þeim degi, sem hann fæddist, hefir Kamar Astigi búið
við fátækt, fáfræði, örvæntingu og vonleysi, — með milljónir
guða umhverfis sig. Eins og milljónir samlanda hans í Indlandi
var Kamar fæddur til að eiga þá ævi, sem er lík og samsafn
allra eymda. Hann var sæll, ef hann gat fengið morgunverð úr
bygggrasi. Margan daginn hefir hann farið fastandi út á akurinn
og unnið þar í steikjandi sólarhita í tíu stundir. Hann þekkti
hvorki bros eða hlátur.
Foreldrar hans sögðu honum að fara í hof þorpsins. Hann
fór og sá þar myndir af höggormum, öpum, kúm og þríhöfðuðum
skrýmslum. Sagt var, að þetta væru guðir. Hann var beðinn að
biðja þau um vernd og hamingju. Hann bað, en það kom engin
vernd.
Þangað til hann var þrítugur, átti Kamar aldrei skyrtu, skó
eða rúm. Hann svaf, hvar sem hann gat forðast leitarflokka
moskítóflugnanna. Hið eina, sem hann langaði til, var að geta
etið, uns hann væri ekki lengur svangur.
Á degi hverjum leit hann á fjallið milda, sem umkringdi
þorpið hans. Hann velti fyrir sér, hvað væri á bak við það.
Væri Hfið þar eins aumlegt og þreytandi og hér?
Kamari var sagt, að landi hans væri stjórnað af hvítu fólki,
sem héti Englendingar. Hann sá þá aldrei. Þá komu allt í einu