Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 164

164
NORÐURLJ ÓSIÐ
þína slétta.“ Drottinn segir, að þú eigir ekki að treysta þínu
eigin viti, heldur treysta honum, og þá mun hann lagfæra þetta.
Elskan, þessu verður þú að ráða. Þér hefir verið gert rangt til.
Ætlar þú að halda áfram að vera áhyggjufull og óróleg, eða
ætlar þú að láta Guð leysa þetta vandamál?“
,,En þetta er svo ósanngjarnt.“
„Ekki, ef Guð fær að ráða. Hvað ætlar þú að gera?“ hélt
móðir hennar áfram.
Pam lagði hendur sínar í hendur hennar. „Ég ætla að treysta
honum!“
Ekkert virtist breytast. Hlutir héldu áfram að hverfa í skóla-
stofunni. Hádegisverða peningarnir, silfur-dalur úr myntsafni
Alfreðs, kúlupenninn dýri, sem hann Ralf átti. Tortryggnilega
horfðu börnin á Pam. Varnarlaus gat hún aðeins yppt öxlum.
Hið eina, sem hún gat gert, var að treysta Guði.
Dag nokkurn komu þær Oddey og Súsanna hlæjandi inn í
stofuna og voru að gera að gamni sínu. Oddey bar stafla af
bókum í fanginu og ofan á þeim lá buddan hennar. Rétt er hún
var að lcoma að borðinu sínu, datt hún um stóra fótinn hans
Ralfs. „Ralf, klunnalegi umskiptingurinn þinn!“ sagði hún um
leið og bókum og blöðum rigndi niður og innihald buddunnar
fór úr henni.
Ralf roðnaði og stökk á fætur til að hjálpa henni að taka
hlutina upp. Tók hann þá upp kúlupenna og starði á hann.
„Oddey, þetta er penninn minn,“ sagði hann hljóðlega.
„Vertu ekki eins og flón, Ralf, það eru hundruð penna alveg
eins og þessi.“
„Ekki með fangamark mitt grafið á sig.“
Oddey greip pennann, og augu hennar urðu galopin. „Þetta sá
ég aldrei,“ hvíslaði hún aumingjalega. Bráðlega kom sagan öll
hjá henni. Hún hafði stolið peningunum, pennanum og silfur-
dalnum. Þegar henni varð ljóst, að fimm-dala seðillinn hennar
Súsönnu mundi finnast hjá henni, vafði hún hann þétt saman
og smeygði honum undir lokið á buddunni hennar Pam, meðan
þær stóðu í röð og biðu þess, að leitað yrði hjá þeim.
Pam fór aftur að gráta. Oddey, hvers vegna gerðir þú þetta?
Ég var vinstúlka þín?“
„Ég veit það,“ svaraði Oddey aumingjalega. „Viltu fyrirgefa
mér? Vertu svo góð að vera ekki reið við mig.“
„Hvernig gæti ég verið reið?“ svaraði Pam mildum rómi,