Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 19

NORÐURLJÓSIÐ
19
voru að ferðast um hálöndin í Vestur-Kína. Markmið þeirra var
að komast á háslétturnar í Austur-Tíbet, sem þá voru undir
yfirráðum þjóðstjórnarinnar kínversku. Vörugeymslan í bif-
reiðinni var hlaðin með alls konar útbúnaði til lækninga, birgð-
ir handa öðrum kristniboðum, sem þegar höfðu setzt að í þess-
um héruðum. Auk þeirra var svo farangur þessara sendiboða
kross Krists. Áætlunarvagnar fóru þessa leið reglubundið. En
aukreitis farangur fékkst ekki fluttur með þeim. Velviljaðir,
kínverskir vinir höfðu óafvitandi gefið ranga ráðleggingu: ,,Leig-
ið ykkur vörubifreið hjá félaginu til að flytja ykkur og farangur
ykkar.“ Ráðinu hafði verið fylgt, því að við þekktum ekkert
betra. Karlmönnum í kristniboðastétt hefði getað dottið í hug
að kynna sér ökuhæfni bifreiðarinnar. En við vorum konur að-
eins og hoppuðum glaðar inn í vagninn án þess að hugsa um,
hvort hann væri ferðafær eða ekki!
Rymjandi og stynjandi stritaði bifreiðin áfram fyrir horn-
beygju á nokkurn veginn hallalausan blett. Þar stansaði vagn-
stjórinn snögglega. Hann flýtti sér út úr bifreiðinni, leit á fram-
hjólið og náfölnaði. Hann hneig niður á vegarkantinn, vonleysi
og örvænting lýsti svipur hans. ,,Smurningar-apinn“, pilturinn,
sem átti að sjá um óhreinu verkin við bifreiðina, og trúboðs-
konurnar fóru út að sjá. Hjólkoppurinn á framhjólinu var
farinn, og framhjólið ásamt skrúfum og róm dinglaði fremst á
öxulendanum. Hvers vegna það hafði eklci hrokkið alveg af í
einhverri af beygjunum, vissi enginn. En það hafði elcki gert það.
Með langlundargeði undirgefninnar, rofnu þó með hjátrúar-
muldri öðru hvoru, tókst ökuþórnum loks að hleypa í sig nægum
kjarki til að reyna að festa hjólið aftur. Hann og aðstoðarmaður
hans unnu, hömruðu og beygðu málminn, uns þeir héldu loksins,
að hjólið væri örugglega fast á sínum stað. Þá var haldið áfram
ferðinni.
Ekki alveg, nú fór að rjúka úr hjólinu. Það vantaði þetta nauð-
synlega efni, sem nefnt er smurfeiti. Hún hafði þurrrkast burt,
meðan verið var að koma hjólinu á sinn stað. Smámunir slíkir
höfðu ekki komið í huga mannanna. Til allrar hamingju vissu
þeir nógu mikið, til þess að þeir héldu ekki áfram án hennar.
En hvað var hægt að gera?
I varahlutum bifreiðarinnar fannst ekki snefill af smurfeiti.
Vatnið á víðlendum hrísgrjóna-ökrum var ágætt fyrir kælivatns-
geyminn, en gagnslaust sem smurfeiti. Til sæmilega stórra borga
voru langar leiðir. I sólskininu sást hvergi glampa á bílaþjón-