Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 101

NORÐURLJÓSIÐ
101
Mér leið of illa til að hlusta á ræðuna. En þegar tilkynnt var,
hver væri síðasti sálmurinn, þekkti ég undir eins orðin í honum.
Hann byrjaði: „Svo aumur sem ég er til þín.“ Við komum að
þriðja versinu. Hve greinilega lýsti það ástandi mínu!
„Eins og ég er með efaský,
frá ótta, synd og lcvöl ég sný,
til lausnar þinnar loks ég flý,
ó, Lambið Guðs, ég kem.
Ákvörðunin í síðustu línunni tók mig tökum. Vildi ég láta það
verða að alvöru, sem ég var að syngja?
Er hér var komið, var þráin eftir friði hugar og hjarta orðin
svo sterk, að ég söng með fyllstu einlægni: „Ó, Lambið Guðs, ég
kem.“
Þegar í stað fékk ég ákveðna vissu um, að örvæntingar óp
mitt hafði Kristur sjálfur heyrt.
Á leiðinni heim frá kirkjunni gekk ég framhjá útisamkomu.
Ég vissi þegar í stað, að ég ætti þarna að viðurkenna Krist sem
frelsara minn. Öllum til undrunar, sem stóðu þar umhverfis,
steig ég upp á litla ræðupallinn og mælti. „Ég hefi verið frelsað-
ur í aðeins hálfa stund. Ég hefi tekið á móti Jesú Kristi sem
frelsara mínum, og ég veit, að Jesús Kristur fyrirgefur synd-
urum.“
Er ég kom heim, bað ég Drottin að staðfesta það frá orði
sínu, að hann hefði tekið á móti mér. Það virtist erfitt að trúa
því, að eftir alla uppreisnina árum saman og syndalíf, að Guð
vildi fyrirgefa þegar í stað.
Biblían opnaðist á 12. kafla í guðspjalli Lúkasar. Ég las, unz
ég kom að 8. greininni. „Ég segi yður: Hver sá, er kannast við
mig fyrir mönnunum, við hann mun og manns-sonurinn kannast
fyrir englum Guðs.“ Þarna kom sú fullvissa, að nafnið mitt,
jafnvel mitt nafn, hefði verið viðurkennt á himnum, vegna
mikilleika náðar Guðs.
Friðurinn, sem ég hafði þráð svo lengi, fyllti hjarta mitt þegar
í stað. í fyrsta skipti um margra mánaða tíma, svaf ég eins og
barn.
Uppreisnarmaðurinn hafði verið náðaður, syndarinn fengið
fyrirgefningu, syndarhlekkirnir voru slitnir og fyrra lífið farið
að eilífu. Halelúja!
Á dögum þeim, sem komu á eftir afturhvarfi mínu, gerði Guð