Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 106

106
NORÐURLJÓSIÐ
heyrið raust hans, þá forherðið ekki hjörtu yðar.“ Á morgun
getur það verið einum degi of seint. í dag getur þetta verið
síðasta kallið. Hví ekki að hlýða því nú? (Þýtt úr Emergency
Post).
Glappaskotið mesta.
Bill nefndi sjálfan sig ,heiðarlegan efunarmann'. Hann vissi
nú varla, hvað hann átti við með þessu. En þetta var mikið í
munni, og það geðjaðist honum vel. Hann var vanur að sækja
úti-samkomur og þá að grípa fram í fyrir ræðumönnum með
óþægilegum spurningum. Þetta lék hann, uns þetta var orðin
list hjá honum. Dag nokkurn heyrði hann trúboða einn í Lund-
únum segja: „Engu máli skiptir, hverju maðurinn trúir. Sé hann
í brýnni þörf, skal ég gera sem ég get til að hjálpa honum.“
Þetta lét vel í eyrum hans Bills. Er úti var samkoman, gekk
hann til ræðumannsins. „Var yður alvara með það, sem þér
sögðuð?“ spurði hann. „Lítið þá á fötin mín. Hvernig getur
maður í svona tötrum fengið atvinnu? Nú ætla ég að reyna yður.
Mig vantar nýjan fatnað. Viljið þér gefa mér hann?“
Ný föt spretta ekki á trjánum. Trúboðinn varð að hugsa sig
um. En hann reyndi ekki að víkjast undan þessari áskorun. „Þér
skuluð fá ný föt,“ sagði hann, „en það getur tekið mig einn eða
tvo daga að útvega þau. Finnið mig síðar í vikunni, og þér skuluð
fá þau.“
Er trúboðinn hafði fengið nauðsynlegt fé, keypti hann fötin.
Bill hitti hann eins og ráðgert var, og ,heiðarlegi efunarmaður-
inn‘ sýndist allur annar maður í nýju fötunum. Upp frá þessu
greip hann aldrei fram í fyrir þessum ræðumanni.
„Þú ert alveg að bregðast mér, Bill,“ sagði trúboðinn dag
nokkurn, er útisamkoman hafði verið óvanalega hljóð.
„Hvernig þá?“
„Áður fyrr andmæltir þú staðhæfingum mínum og hleyptir
dálitlu fjöri í samkomur mínar. Nú stendur þú kyrr og segir ekki
neitt.“
„Hvernig get ég gripið fram í fyrir þér eftir allt, sem þú hefir
gert fyrir mig?“
„Ég met þetta mikils, Bill,“ svaraði trúboðinn. „En ef þú
trúir ekki enn því, sem ég segi, þá áttu að segja það sem ,heiðar-
legur efamaður'.
En maður sá, er áður hafði svo margt að segja, þagði áfram.
„Þegar ég hefi verið í nauðum,“ sagði hann í trúnaði, þá eru
hinir kristnu eina fólkið, sem lagt hefir á sig að hjálpa mér.“