Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 132

132
NORÐURLJÖSIÐ
Bréf og bréfakaflar
Kæri fornvinur minn.
Ég þakka þér fyrir bréfið þitt, ritað á 2. dag hvítasunnu. Það
er komið fyrir nokkru, en annað hefir þurft að sitja í fyrirrúmi
hjá mér, svo að svarið kemur ekki fyrr en þetta.
Með fullri vissu man ég fyrst eftir þér, er þú sem drengur
varst með mér á leið heim til mín. Rétt við túngarðinn, man ég,
leitst þú til mín stórum, glaðlegum spurnaraugum.
Enn lítur þú til mín spurnaraugum. Þú vilt lesa söguna ,,Og
dýrðin . . .“ á fundum, en sleppa því, er þú nefnir „hinar trúar-
legu upphrópanir“, af því að áheyrendum muni ekki geðjast þær,
telja þær guðsorðastagl. Þér finnst líka of mikið um beinan
trúarlegan áróður í Nlj.
Ég er vafalaust ekki þeim vanda vaxinn að vera ritstjóri. Ég
hefi aldrei náð þeim þroska, sem þóknast vill öllum nema eigin
sannfæringu, þora ekki að túlka hana, af því að hún mundi
verða óvinsæl eða verða höfð að skopi. Mér var eitt sinn bent á
að hafa menn með mér sem ritstjórn Nlj. Ég hafnaði þeirri á-
bendingu. Mennirnir, sem áttu að vera með mér, voru og eru
önnum kafnir menn meira en helming ársins, sem ekki hefðu
getað bætt því við sig að lesa yfir allt efni ritsins, sem þá var
mánaðarblað, og að taka svo allan þann tíma, sem þeir hefðu
þurft til þess að sannfæra mig um það, hvað ég mætti skrifa og
hvað ekki, hvernig ég ætti að skrifa, túlka efnið og tjá það. Þann-
ig var ekki uppeldið á Miðfjarðarhálsi, að ég gæti alltaf hlaupið
heim og spurt pabba, hvað ég ætti að gera, ef útlit veðurs var
ótryggilegt, hvort reka ætti féð heim eða ekki. — Það gerði
samvinnu olckar Arthurs heitins erfiðari miklu fyrir hann, hvað
mér var tamt, bæði að eðli og uppeldisvana, að fara eigin leiðir.
Kemur þetta að sjálfsögðu fram í ritstjórn minni nú.
Staðreyndir haggast ekki.
Það er óhagganleg regla um allar staðreyndir, að þær breytast
ekki, hvort sem þeim er trúað eða neitað. Vísindamaðurinn
Huxley sagði eitt sinn, að oft hefði Ijót staðreynd kollvarpað
fallegri getgátu. Nú er það staðreynd, sönnuð af svo miklum
fjölda manna, sem lifað hafa og lifa eftir kenningum biblíunnar,
að kenningar hennar eru sannar. Það var eða er enn uppi maður
á Bretlandi, sem trúir því alls ekki, að jörðin sé hnöttur. Hann