Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 52
52
NORÐURLJÓSIÐ
dúksins, sem Jesús talar um í dæmisögunni, að hann hleypur,
er utan við þeirra svið. En á þennan eiginleika leggur Jesús
áherslu í dæmisögunni. Þess vegna fannst þýðendunum leyfilegt,
að þeir notuðu eitthvert annað orð í staðinn fyrir ,,dúk“.
Þýðendurnir uppgötvuðu, að frumbyggjendurnir voru vanir
að búa til dúk úr hárinu af opossum-dýrinu. Þýðing þeirra á
greininni varð því þessi: „Þið setjið ekki nýtt opossum hár á
gamalt opossum hárteppi til að gera við opossum hárteppi. Ef
þið gerið það, rifnar gamla opossum hárteppið og verður verra.“
(Þetta á sér stað með opossum hárteppi). (Þýtt úr „Translation11,
tímariti Wycliffe biblíuþýðenda, jan. —febr. 1973).
Yfirsjónir ocj afteiðingar
Israel er nafn, sem oft hefir verið nefnt, er fréttir hafa verið
sagðar nú í meira en 27 ár, þegar þetta er ritað. Árið 1948, þegar
Gyðingar gáfu ríki sínu nafnið ísrael, voru liðin 2670 ár, frá
því að ísraelsríkið forna leið undir lok. Ríki Júda, Gyðinga síðar,
stóð talsvert Iengur. En Ieið að fullu og öllu undir lok árið 70
e. Kr.
Þegar ísrael fór af Egiftalandi og flutti sig til Kanaanslands,
gerðist margt sögulegt á leiðinni. Um þá atburði ritaði postulinn
Páll þetta: „En allt þetta kom yfir þá sem fyrirboði, og það er
ritað til aðvörunar oss, sem endir aldanna er kominn til.“ (1.
Kor. 10.11.).
Það er lærdómsríkt og gagnlegt mjög að athuga vel 1. Kor.
10. 1, —13. og sjá, hvað kom fyrir Israelsmenn á leiðinni til hins
fyrirheitna lands. Freistingarnar, sem freistuðu þeirra, mæta
okkur einnig, stundum í dáh'tið breyttri mynd, en í eðli sínu
alveg eins. Ætti hver, sem játar trú á Krist að kynna sér þann
kafla vel og varast þau sker, sem á hafa brotnað trúarfley
margra kristinna manna.
Ekki var öllum tíðindum lokið, er eyðimörkina þraut. Við
sjónum blasti vestan Jórdanár unaðsfagra, fyrirheitna landið.
Skal nú hið helsta rakið, sem kom fyrir, þegar eyðimerkurferðin
var Ioks að baki.
1. Sumir vildu vera kyrrir, ekki fara yfir Jórdan.
Ástæðan fyrir þessu var sú, að þeir sáu, að landið þarna var
sauðfjárland gott, en þeir áttu mikið kvikfé. (4. Mós. 32.).