Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 81

NORÐURLJÓSIÐ
81
„Rósirnar blómstra aftur“
EFTIR ORAL ROBERTS.
Saga þessi uppörvaði mig svo mjög, að mér fannst, að ég
yrði að láta ykkur heyra hana. Getið þið hugsað ykkur mann,
sem er orðinn 88 ára gamall, en boðar þó enn fagnaðarboðskap-
inn? Hann er aðeins 165 sm á hæð. En sögu þessa sagði hann
mér af því, sem hafði gerst.
Dag nokkurn fór hann að vitja manns, er þjáðist mjög af
liðagigt. Ágætur læknir stundaði hann. En sá tími kom, að
hann gat ekki gert meir. Maðurinn sjúki missti þá kjarkinn.
Brosið hvarf, en skelfileg beiskja kom í staðinn. Fólk, sem kom-
ið hafði til hans og fært honum mat, hætti að lcoma til hans, því
að hann bauð það ekki lengur velkomið. Hjúkrunarkonan ein
var eftir. Helst vildi hún hætta að stunda hann. Veikindi hans
voru ekki lengur eingöngu líkamleg, heldur var andi hans orðinn
sjúkur líka.
Gamli Drottins þjónninn kom að vitja hans. ,,Ég gelck að
rúmi hans. Er ég sá hann, lá hann allur í hnút. Hann leit ekki
á mig, mælti ekki orð, brosti ekki.
Rétt um það leyti kom læknirinn og gaf honum sprautu.
Hann rannsakaði bólgna olnboga og hné og líkamann allan.
Síðan mælti hann:
„Ríkharður, þú ert sjúkur maður. En ég hefi verið að hugsa
um þig og allt hið góða, sem þú hefir gert um dagana. Ég kem
með góðar fréttir. Ég kem með nýtt læknisráð, sem alveg mun
gerbreyta ævi þinni. Þig mun furða, hvað leiðir af þessu ráði.“
„Hafið þér þetta?“ sagði maðurinn.
Læknirinn sagði já.
„Gjörið svo vel, gjörið svo vel að gefa mér það.“
Læknirinn sagði: „Ráðið er þetta, Ríkharður: ,Hresstu þig
upp. Rósirnar blómstra aftur‘.“
Og læknirinn lokaði litlu töskunni sinni og fór.
Rétt um það leyti kom hjúkrunarkona inn úr öðru herbergi.
Hún hafði verið að gráta. Hún bað lækninn að leysa hana frá
hjúkrun þessa manns. En hann neitaði. Hún var alveg að gefast
upp, er henni varð litið á sjúka manninn í rúminu. Skyndilega
fór eitthvað að gerast. Hún sá hann fara að hreyfa bólgnu liða-
mótin. Hann tók að mjakast út að hliðinni á rúminu. Eftir