Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 22

22
NORÐURLJÖSJÐ
reyna að temja hana, einn alvarlega. Enginn gat það. Eftir það
naut hún frjálsræðis í fimm ár. Hún var því ekki vön því erfiði
að stinga sér. Er baráttukjarkur hennar var þrotinn, lét Wes
hana þjóta yfir sléttuna eins hratt og hún gat komist, uns hún
var orðin örmagna af þreytu. Hún var því stirð og aum eins og ég.
Ég var því ekkert hræddur um, að hún færi að sýna mér
hrekki. Hún yrði of þreytt til að sýna nokkra hrekki á leiðinni
Iöngu frá Graham búgarðinum til Decatur í Texas.
Á leið í menntaskóla.
Ég fæddist í litlu húsi á búgarði nálægt Dundee í Texas.
Það hús er brunnið fyrir mörgum árum.
Við fluttum til Decatur í Texas, er ég var fjögurra ára.
Á unglingsaldri mínum dóu báðir foreldrar mírjir.
Þau létu mér eftir meir en nógan arf til þess, að ég gæti farið
í menntaskóla. En af því að ég var unglingur, skipaði ríkið mér
fjárhaldsmann, sem var ágætur maður. Hefði ég mátt velja mér
fjárhaldsmann, hefði ég líklega valið hann.
Ég vildi fara í menntaskóla, er gagnfræðanámi lauk. En fjár-
haldsmaður minn hafði lánað arfinn minn mönnum, sem aldrei
greiddu hann aftur. Ekkert fé var eftir til að greiða nám í
menntaskóla. En því meir sem ég hugsaði um þetta, því sann-
færðari varð ég, að ég ætti að reyna þetta. Þá var kreppa, og
erfitt var að fá atvinnu. En ég var fús til að strita. Mér fannst,
að ég mundi einhvern veginn fá fé til að greiða með fæði, hús-
næði og kennslu.
Allar mínar flíkur, aleigu mína, lét ég í gamla ferðatösku sem
faðir minn hafði átt. En er ég hafði póstsent hana til Decatur í
Texas, átti ég engan pening eftir! En í menntaskóla ætlaði ég,
eða þá að fá að vita, hvers vegna ég færi ekki!
Þrjár máltíðir urðu ein.
í svartamyrkri um morguninn lagði ég hnakkinn á silfur-
hrossið „Farðu vestur“. Hnakkinn hafði ég fengið að láni . . .
Þegar ég kom út á þjóðveginn, sneri ég til vinstri handar í áttina
til Archer City og Decatur meira en 160 km í burtu. Oftast hélt
ég mig til hliðar á þjóðbrautinni, en stundum gat ég stytt mér
leið yfir ógirtar sléttur.
Ég hélt áfram til hádegis. Hryssan var þægilegt reiðhross með
jöfnu, mjúku brokki. Er sólin var hátt á himni, nam ég staðar
við tjörn, tók hnakkinn af hryssunni og lét hana drekka og