Norðurljósið - 01.01.1976, Side 47

NORÐURLJÓSIÐ
47
að vita, að þið bæðuð fyrir mér. Ég veit, að það er enginn kraftur
í öllum heimi, sem sigrað gat mátt bæna ykkar. Ég trúi þessu.
Munið þetta: Sameinaðir stöndum vér, sundraðir föllum vér.
Guð heyrir og svarar bæn.
(Þýtt úr „The Flame“, mars-apríl 1974. S. G. J.).
Prófraun framan við byssuna
Eftir Dan Matthews.
Þetta er sönn saga, en nöfnum þátttakenda breytt.
„Hæ, piltar, hérna kemur djákninn Dan,“ sagði Ben Rockford
hlæjandi. „Skyldi hann ætla að predika yfir okkur í dag?“
Ég var orðinn slíku gysi vanur. Ég heiti Dan Matthews. Eftir
að ég var fluttur til aðalstöðva lögreglunnar, hafði ég verið skot-
mark háðsskeyta frá Ben og fáeinum vinum hans.
Mér stóð nokkuð á sama. Ég var hamingjusamur. Ég var
kvæntur elskulegri konu, átti þrjú heilbrigð börn, hafði góða
atvinnu og loforð um hækkun í tign. Ég var Guði helgaður,
kristinn maður og átti sæti í stjórn safnaðar þess, sem ég heyrði
til.
Einu átti ég þó erfitt að taka við með jafnaðargeði.
„Þið kristnu mennirnir eruð svo kjarklausir og linir,“ sagði
Ben við mig dag nokkurn, er við sátum í setustofunni í lögreglu-
stöðinni. „Þið væruð gagnslausir til að berjast.“
Þetta gat ég varla þolað.
Þótt ég væri andstæður ofbeldi, merkti það ekki, að ég væri
huglaus.
„Það gerir ekki mann hugrakkan, að hann tali um það,“ sagði
ég mér til varnar.
Dag nokkurn gerðist eitthvað. Hann byrjaði eins og venjulegur
dagur. En hann varð dagur, sem hvorugur okkar Bens Rockfords
mun gleyma.
,,Ég þarf tvo menn til að fara þegar í stað upp í Hæðahverfið,“
sagði foringi okkar. „Þar er drukkinn maður með hlaðna byssu.
Þið, Matthews og Rockford getið farið þangað.“
„Já, herra,“ svaraði ég og hugleiddi, í hverju við mundum
lenda.
„Ég vildi senda fleiri en tvo í þetta. En vegna verkfallsins
hjá stálsteypustöðinni, hefi ég enga menn afgangs.“