Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 100

100
NORÐURLJÓSIÐ
nema ég væri í erfiðleikum. Ég man, að ég ferðaðist fótgangandi
ásamt tveimur írum, 64 km. Við bárum með okkur gull okkar.
Kvöld nokkurt lágum við á tjaldbeddum, ræddum saman og
blótuðum. Skyndilega heyrðum við, að sunginn var skoskur
sálmur. Þetta var líkt og rödd af himni!
Við fengum síðar að vita, hver söng.
Það var höfuðsmaður í þorpi innfæddra manna.
Hann hafði orðið kristinn, er kristniboði kom þangað nokkr-
um árum áður. Trúfastur hélt hann uppi kvöldbænum eftir það.
Þessi „söngur um nótt“ þaggaði niður í okkur um tíma.
Minningar vöknuðu, og við sögðum varla orð eftir þetta um
kvöldið. Alvarlegu áhrifin dvínuðu þó brátt.
Við unnum að hverju, sem var — vegagerð, brúarsmíði og
unnum við það, sem engum dytti í hug að vinna við nú á dögum.
Ég kom heim eftir sex ár í Afríku. Ég hafði oft verið sjúkur
og líka fengið læknisaðgerðir vegna sára, sem ég hlaut í stríðinu
og líka vegna þess lífernis, sem ég lifði. Úr mér hafði ekki orðið
neitt. Ég var félaus, var í fötum fengnum að láni og fargjaldið
einnig. Þó var þessu verra, að ég var vesalings ungur maður,
„dauður í yfirtroðslum og syndum.11
Eftir þetta taumlausa líferni í nýlendunum fannst mér kristi-
lega andrúmsloftið afskaplegt. Þolinmæði og langlyndi fólksins
míns verð til þess, að mér leið enn verr en áður!
Það var síðasta hálmstráið,
þegar ég neitaði að fara með foreldrum mínum á trúaðramót.
Þau fóru, og ég var skilinn eftir.
Daginn eftir fékk faðir minn slag og komst aldrei til með-
vitundar. Þremur dögum seinna var hann horfinn lífinu hérna
megin.
Hvað hafði valdið síðustu veikindum hans? Var það hegðun
mín? Ég veit það ekki. En er mér varð ljóst, að ég var í stöðugri
uppreisn gegn Guði, kom það til leiðar í sálu minni djúpri sann-
færing um synd. Vikurnar næstu voru mér eintóm eymd. Ég
gat ekki mælt kurteist orð við nokkurn mann, og enginn gat
nálgast mig.
En innilegar bænir móður minnar og nemendanna í þjálfunar-
stöðinni, þar sem ég dvaldi, voru að umlykja mig. Sunnudags-
kvöld nokkurt var mér boðið með í kirkju. Þar sem ég hafði
ekkert annað að gera, fór ég.