Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 63
NORÐURLJ ÓSIÐ
63
fékkst til að hlusta á mig. Mig hungraði og þyrsti eftir einhverju,
en ég vissi ekki, hvað það var.
Er hér var komið, átti ég tvær mæður. Frænka mín, sem ég
hefi getið áður, fór allt í einu að skrifa mér. Það var angan af
ilmvatni og rómantík í bréfum hennar. Ég skoraði loksins á
hana að segja mér, hvort hún væri ekki móðir mín. Hún svaraði:
„Blóð er þykkra en vatn.“ Ég hefði hlotið að komast að þessu
einhvern tíma. Ég fann það samt ekki, að blóð væri þykkra en
vatn, og kærleiki minn til kjörforeldra minna, dvínaði ekki.
Meðan á þessu stóð, hafði ég með trúfesti haldið uppi bréfa-
skiptum við unnustu mína á Englandi. í eina fríinu, sem ég
fékk, brá ég mér heim til Englands og trúlofaði mig þar með
venjulegum flýti mínum. Þótt ég þekkti hana ekki mikið, var
ég viss um, að hún var hin eina, sem ég kærði mig um. Um
þetta leyti ákvað herstjórnin í Indlandi að losa sig við flesta
bresku foringjana. Ég fór þá til herfylkis míns, sem nú var kom-
ið til Egiptalands. Ekki leið á löngu, uns næturlífið í klúbbnum
í Kairó hafði eytt þeim áhuga, sem ég hafði fyrir trúarbrögðum,
þegar ég var í afskekktu hæðunum í Afghanistan.
Skömmu eftir komu mína til Englands, fundumst við mamma
mín. Ég komst að því, að kynlífið var aðalþáttur tilveru hennar.
Það þurfti engan Sherlock Holmes til að sjá, að ég var lausa-
leiksbarn. Ég vissi, að dýpst inni í persónuleika mínum voru
ofnir í hann þræðir þessa óskírlífis. Ég fór að íhuga, hvað ég
ætti í vændum á ævinni. Mundu koma vegna lífernis míns
sundruð heimili og öll sú eymd, er ég sá, að var skráð á andlit
þessarar heimskonu? Þarna var dóttir, Peggy, systir mín bjóst
ég við. Hún var mjög veik og dó um þetta leyti. Hún var mjög
ung, talsvert innan við tvítugt. Húsið allt var fullt af synd og
sorgarleik. Peggy dó snögglega, dánarorsök ,magasjúkdómur‘.
Á mig sóttu hugsanir um fóstureyðingu og óskemmtilegar í-
myndanir aðrar. Mamma mín hafði gengið undir alvarlega upp-
skurði, sem hindruðu það, að hún gæti gefið sig að karlmönnum.
Fannst henni mikið til um það um þetta leyti. Sjálfur hafði ég
talsverðar þrautir í maganum. Ótti við krabbamein hertók huga
minn. I ljós kom sár í skeifugörn. Ég velti mér á svefnherbergis
gólfinu á nóttunni, og ég sannfærðist um, að ég mundi líka
deyja ungur.
Lífið virtist tilgangslaust. Ég man, að ég ók eins hratt og eins
nærri öðrum bifreiðum og ég gat. Ég vænti þess hálfvegis, að