Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 168

168
NORÐURLJÖSJÐ
mælti hann með djúpum rómi og alvarlegum: „Textinn minn
verður orð Jesú við Sál frá Tarsus: „Ég er Jesús.“ (Post. 9.5.).
Síðustu 10 daga hafa orð þessi alltaf verið mér í huga. Þið
segið, félagar, að þið viljið vita um afturhvarf mitt. Og mig hefir
langað til að segja ykkur, hvað Guð hefir gert fyrir mig. Þið
getið hafa hugsað, að Fred Sharpe mundi síðastur manna snúa
sér. Fyrir 14 dögum var ég sífellt að blóta og formæla. Ég sagði,
að ég tryði því ekki, að Guð væri til. En nú vegna náðar Guðs
get ég sagt, að ég veit, að Guð er til, og ég veit, að hann er Faðir
minn, að hann hefir frelsað mig. Ég veit, að heilagur Andi er til
og að hann er fús til að fræða mig og kenna mér.
Kolanemarnir hlustuðu undrandi á félaga sinn, meðan hann
hélt áfram ræðu sinni. „Piltar, þið spyrjið mig kannski, hvernig
það gerðist, að ég sneri mér. Ég get varla sagt ykkur það. En
munið þið, hvernig Sál breyttist í postulann Pál? Munið þið,
hverng hann heyrði rödd, sem talaði til hans frá himni? Félagar,
þetta var eins með mig. Ég æddi áfram breiða veginn til glötunar.
Vinir mínir reyndu með vingjarnlegum orðum að vara mig við.
Ég vildi ekki hlusta á þá. En þá talaði Guð til mín.
Þið hafið kannski heyrt, að á miðvikudaginn var kom ég of
seint til að ná í síðustu lestina heim frá Leek, þar sem ég hafði
verið að versla. Hvílíkt kraftaverk var það, að ég var alveg
ódrukkinn þetta kvöld. Það var alveg niðamyrkur þetta kvöld.
En þessa 14 km varð ég að ganga heim frá Leek. Þið vitið sjálfir,
hvernig veðrið var. Ég átti fullt í fangi með að kjaga áfram í
kuldanum cg snjónum.
Skyndilega urðu nokkur orð, sem móðir mín gamla hafði eitt
sinn sagt við mig, mér leiftrandi skýr. Guð blessi hana. Hún
hafði sagt mér frá vegunum tveimur, og að vegurinn, sem liggur
til Guðs, væri lýstur upp með nærveru hans.
Um leið hvarflaði þessi hugsun að mér: „Fred, þú ert með
vissu ekki á réttum vegi, því að ljós Guðs skín ekki yfir ævi
þína.“ Félagar, ég mun aldrei gleyma, hvernig mér fannst ég
sjá fyrir framan mig syndirnar mínar allar. Mér fannst ég sjá
allt mitt líferni liggja bert fyrir framan mig. Ég staulaðist áfram
í myrkrinu og ég gat ekki þolað að horfa á þessa sjón. Ég staul-
aðist áfram stundum saman. Eitt sinn eða tvisvar hrópaði ég úr
djúpi sálar minnar: „Drottinn, þetta er allt alveg satt, en, ó
Drottinn, frelsaðu mig!“
Ég veit ekki, hvernig stundirnar liðu. En allt í einu fannst mér,
að ég væri aftur orðinn lítill drengur, sem stóð við kné móður