Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 8

8
NORÐURLJÓSIÐ
væri. Ég bjó mig í allan þann klæðnað, sem ég gat. Allt verðmætt
setti ég í smátösku, sem ég bar með mér.
Lestin nam staðar. Við vorum komin á stöð. Allt var myrkt
og óhugnanlega hljótt. Án fyrirvara gall við skothríð allt í
kringum okkur, sem virtist koma frá öllum hliðum. Farþegar
féllu á gólfið og undir sætin til öryggis. Þá sagði einhver:
„Hlaupið!11 Ég gat ekki hrært mig. Andlitið fól ég í örmum mér
þar, sem ég húkti undir sætinu og ákallaði Guð. Áður en ég
vissi af, hvernig það gerðist, var ég alein í vagninum. Ég hrópaði
til Guðs: ,,Ö, Guð varðveittu. Láttu engar af sprengikúlum
þeirra springa. Vertu okkar skjöldur. Þú ert skjöldur okkar.
Rektu þá á flótta.“ Varlega ætlaði ég að fara út um miðdyrnar,
en eitthvað stöðvaði mig. Ég fann, að Einhver hindraði mig.
Er ég var komin aftur í hornið mitt, greip mig ægilegur ótti,
þar sem ég var svo ósjálfbjarga.
Er ég húkti þarna, minntist ég þess, að nokkrum árum áður
hafði ég helgað mig Guði meir en ég hafði nokkru sinni gjört
fyrr. Ég hafði gert mig sem eitt með krossi Krists, hvað svo sem
af því leiddi fyrir mig. Þegar mér fannst Jesús allra dýrmætastur,
sagði ég djarflega, að ég vildi líða allt hans vegna. Satan hafði
þá skotið þeirri hugsun að mér: Ef ég þannig fylgdi Kristi alla
leið, þá gæti það kostað dauða í höndum kommúnista. Hann
hafði bent á sérstaka líflátsaðferð, sem þeir notuðu við fórnar-
lömb sín. Hún var svo hræðileg, að ég hafði skolfið af ótta og
skelfingu. Um tíma hafði ég barist við þessi skeyti Satans. Þá
fullvissaði Jesús mig, að hann hefði mína hagi alla á valdi sínu.
Þetta huggaði mig. Núna, þar sem ég húkti í myrkrinu með
sprengikúlur kommúnista allt umhverfis, þá kom þessi hugsun
til mín: „Nú er lcomið að því, sem þú sagðir fyrir mörgum árum,
að þú skyldir fylga Jesú á leiðarenda. Úti fyrir þessum vagni er
dauðastaður þinn.“ Slík hræðsla greip mig, að ég gat varla
andað. Ég hrópaði til Guðs, að hann tæki óttann frá mér, og léti
mig verða sannarlegt vitni um Jesúm. En kaldur óttinn var kyrr.
Hvað átti ég að gera? Útlitið var þannig, að árásarmenn komm-
únista gætu komið inn í vagninn á hverri stundu. Ætti ég aftur
að reyna að flýja? En hvert?
Skyndilega lukust upp dyrnar á enda vagnsins. Mér kom
strax í hug: „Þeir eru kornnir!" En í daufu tunglsljósinu sá ég
ungan hermann og gerði mér ljóst, að hann var jafn hræddur
og ég. Ég get ennþá heyrt hann hvísla: „Hver ert þú? Hvar er
farangur þinn? Fylgdu mér fljótt.“ Án tafar greip hann báðar