Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 32
32
NORÐURLJÓSIÐ
hans vil ég svara þessari spurningu: „Mistókst Guði sköpunar-
verk sitt?“
Margir munu svara þessu játandi, þótt ég geri það ekki. En
til þess að áheyrendur skilji, hve mikið þeir menn hafa til síns
máls, er svo mæla, skal ég lesa hér kafla úr elsta og stórbrotn-
asta skáldverki, er sumir kalla svo, sem heimurinn hefir eignast.
Ég les úr Jobsbók 24. kafla 1, —17. grein:
„Hvers vegna eru ekki hegningartímar geymdir af hinum
Almáttka,
og hví sjá þeir ekki daga hans, sem á hann trúa?
Menn færa landamerki úr stað,
ræna hjörðum og halda þeim á beit.
Asna munaðarleysingjanna reka menn burt
og taka uxa ekkjunnar að veði.
Þeir hrinda hinum fátæku út af veginum,
hinir bágstöddu í Iandinu verða allir að fela sig.
Já, sem skógarasnar á öræfum
ganga þeir út til starfa sinna, leitandi að fæðu,
eyðimörkin veitir þeim brauð handa börnunum.
Á akrinum uppskera þeir fóðurblending sinn
og fara í eftirleit í víngarði hins óguðlega.
Naktir liggja þeir um nætur, klæðlausir
og hafa enga ábreiðu í kuldanum.
Þeir eru gagndrepa af fjallaskúrunum,
og hælislausir faðma þeir klettinn.
Menn slíta föðurleysingjana af brjóstinu
og taka veð af hinum bágstöddu.
Naktir ganga þeir, klæðlausir,
og hungraðir bera þeir kornbundin.
Innan múrveggja þeirra pressa þeir olíu,
troða vínlagarþrór og kveljast af þorsta.
Úr borgunum heyrast stunur deyjandi manna,
sálir hinna drepnu hrópa á hefnd;
en Guð gefur ekki gaum að óhæfunni.
Slíkir menn eru Ijósfjendur orðnir,
þeir þekkja ekki vegu hans
og halda sig ekki á stigum hans.
Með morgunsárinu fer morðinginn á fætur
og drepur hinn volaða og snauða,
og á nóttunni læðist þjófurinn.