Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 159

NORÐURLJÓSIÐ
159
að sýna honum sannan kristilegan kærleik. Ef þú verður að
gera það, þá berstu við hann. En sýndu honum hina leiðina
fyrst.“
Strax og skólinn var búinn daginn eftir, hvarf Butch. Matti
varp öndinni léttar. En hann taldi óhultara að ganga ekki sömu
leið úr skólanum. Það var löng leið, sem lá framhjá gamla
Ólson húsinu — reimleika húsinu, eins og krakkarnir kölluðu
það, því að það var svo gamalt og fúið og var að falla. En það
borgaði sig að fara þá leið til að rekast ekki á hinn auvirðilega,
gamla Butch!
Rétt þegar Matti var kominn að gamla Ólson húsinu, heyrði
hann mannsrödd æpa: ,,Ó, hjálpið mér! Geri einhver svo vel
að hjálpa mér!“
Matti hljóp til hússins. Þar var einhver í hræðilegum erfið-
leikum. „Hjálpið mér!“ hrópaði röddin aftur, „ég er fastur!“
Þá snarstönsuðu fætur Matta af sjálfu sér. Þetta var líkt mál-
rómi Butchs. Hann lá undir hrúgu af borðum inni í Ólson
húsinu. Á því stóð spjald: „Verið úti fyrir.“ Hvers vegna var þá
Butch þarna? Hafði hann hlaðið öllu þessu timbri ofan á sig
til að leiða Matta í gildru? En hvernig hafði hann vitað, að Matti
færi þessa leið? Hafði hann elt hann og hlaupið svo fram fyrir
hann? „Þetta er hrekkur," hugsaði Matti kuldalega.
Þá kom Butch auga á Matta. „Gerðu svo vel að hjálpa mér.
Ég er fastur."
„Þetta er önnur gildra,“ rökræddi Matti við sjálfan sig. „Ég
mundi vera flón, ef ég léti hann hrekkja mig tvisvar með sama
hrekkjarbragðinu. .. . En væri hann nú virkilega meiddur og
gæti ekki fengið hjálp? Þarna var enginn annar í nánd. Ætti ég?
Ó, ég veit ekki, hvað ég á að gera.“
„Matti gerðu svo vel að hjálpa, — það er svo sárt.“ Höfuð
Butchs hneig niður og augu hans lokuðust.
Þá minntist Matti þess, sem faðir hann hafði sagt: „Sýndu
Butch sannan, kristilegan kærleika. „Ég skal gera það, jafnvel
þótt það drepi mig,“ ákvað Matti, „en ó, Drottinn, vilt þú ekki
hjálpa mér?“
Matti hljóp niður gangstéttina, þaut upp tröppurnar og fór
að taka burt fúnu borðin. En stórum bjálka gat Matti ekki rótað.
Þá náði hann sér í borð og gat lyft honum, svo að nægði til þess,
að Butch gat skriðið undan honum.
Butch stóð upp. Fætur hans skulfu af þreytu. Hann þurrkaði
svitann og óhreinindin af höndum sér og rétti Matta höndina.