Norðurljósið - 01.01.1976, Blaðsíða 13

NORÐURLJÓSIÐ
13
Berið var enn í brjóstinu á mér næsta dag. I rauninni var
ég farin að finna sársaukastingi.
Læknirinn í sjúkrahúsinu var á sömu skoðun og starfsbróðir
hans í Frakklandi. Handlæknisaðgerð eða geislun eftir því, hvað
myndirnar þrjár, sem höfðu verið teknar leiddu í ljós. Læknirinn
sagði, að hann væri viss um, að lækningin yrði róttæk, þar sem
ég hefði komið með þetta jafnskjótt og ég hefði fundið það.
Enn var gerð sú ráðstöfun, að ég fyndi sérfræðing við annað
sjúkrahús. Ég fór frá sjúkrahúsinu og fannst sem byrði væri létt
af mér. Ég var sæl og örugg, að þeir gætu numið þetta burtu.
Er ég kom aftur til Bulstrode, hitti ég konu í starfsliðinu sem
spurði: ,,Hvað sagði læknirinn?"
Ég sagði henni það og bætti við: ,,Svo að ég er að vona, að
aht fari vel að lokum.“
Um þetta leyti var ég að lesa aftur ævisögu C. T. Studds.
Er ég kom til herbergis míns, settist ég fyrst til að ljúka við
hana. Hún var rituð af Norman Grubb. Ég kom þá að þeim
stað, þar sem hr. Grubb hafði verið komið í klípu með spurn-
ingu manns um ferð hans til einhvers staðar. Af því að hann
hafði ekki nægilegt fé handbært, svaraði hann: „Ég vona, að
ég geti komist þangað.“ Drottinn sýndi honum þá skort hans á
trú og sagði: „Von er ekki trú; von er ekki trú.“
Allt í einu heyrði ég rödd mína segja við stúlkuna í anddyrinu:
„Ég vona . . .“ Þá fór Drottinn að tala við mig:
„Þú hefir trúað því betur, sem maður segir, að hann geti gert,
heldur en því, sem ég hefi sagt, að ég muni gera. Þú ert ánægðari
með að hugsa um læknisaðgerð eða skurð heldur en þú varst,
þegar þú baðst um smurningu og bæn. Hvers vegna baðst þú?
Var það ekki til þess að ég mætti lækna þig?“
Frá því andartaki, er ég var smurð, hafði ég reynt að trúa, að
ég læknaðist. í vissum skilning hafði ég haft frið, en virk, starf-
andi trú var ekki hjá mér. Ég gat ekkert nema játað vantrú mína
fyrir Drottni og grátið, er mér varð ljóst þetta alverlega ósam-
ræmi, sem hann hafði séð hjá mér. „Drottinn, ég geri mér Ijóst,
að ég get ekki trúað þér af sjálfsdáðum. Hjarta mitt er fullt af
vantrú. En Drottinn, ég ætla að hvíla í þér og treysta þér, að þú
sért trúfastur gagnvart orði þínu, sem ég hefi leitast við að
hlýða.“
Er ég hafði beðist fyrir, lagðist ég útaf, þreifaði eftir berinu
og fann, að það hafði minnkað um tvo-þriðju. Næsta morgun
fannst ekki vottur af því!